موهایش را می‌‌بافتم

انگار رویا

انگار صد تا خیالِ خوش ..

انگار هزار تار خوابیده به هزار آرزو ...

موهایش سیاه سیاه واااا ی ...

اصلا خوشبختی‌ همین بود ...

خوشبختی‌

زنی‌ بود که با موهای سیاهِ سیاه ،

مثلِ شب

می‌ نشست اجازه می‌‌داد...

مردی باشم

که دنیایش خیالِ خوش موهای یک زن باشد !!

“تک پرم نماند” خیالی نیست… بگذار دیگری پرپرش کند!!!…

گم کرد شبی راه و مسیرش به من افتاد
ناخواسته در تیر رس راهزن افتاد
در تیر رس من گره انداخت به ابرو
آهسته کمان و سپر از دست من افتاد
بی دغدغه بی هیچ نبردی دلم آرام
در دام دوتا چشم دو شمشیر زن افتاد
می خواستم از او بگریزم دلم اما
این کهنه رکاب از نفس از تاختن افتاد
لرزید دلم مثل همان روز که چشمم
در کشور بیگانه به یک هم وطن افتاد
درگیر خیالات خودم بودم و او گفت:
من فکر کنم چایی تان از دهن افتاد.

اولین تو بودی ، آخرین هم تو خواهی بود
نمی خواهم طعم چشم دیگری را بنوشم
انتظار بارانت سخت هم باشد ، فقط به خیال آمدنت خیس خیسم

نقاش می کشید تو را در خیال خویش
شاعر شد ، آن زمان که نگاهی به کار کرد

هزاران هزار بار خیالت را پی نخود سیاه فرستادم ! باز هم … چه رویی دارد !

بی خیال تمام هیاهوی اطراف

بر ساحل زندگی قدم می زنم

بی خیال فکر تو

دنیای خود را نقاشی می کنم

بی خیال تمام آنچه باید باشد

نگین عشق را بر انگشت خود می آویزم

بی خیال همه رفت ها

به داشته های خود دل می بندم

اما

بگذار قدم بزنم...

قدم هایی سرشار از احساس بر ساحل زندگی

این روزها...

غروب عشق برای من

حیات دوباره خورشید

در آنسوی آسمان بودن ها؛ بر ساحل زندگیست!

نسیم دریا بر لبانم می نشیند

با خود می اندیشم

گویا

عشق در همین حوالی ست...

و باز می گویم

شاید

تا غروب عشق

نیمروزی باقی ست...