زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق

زندگی یعنی لطافت گم شدن در نرمی عشق

زندگی یعنی دویدن بی امان در وادی عشق

رفتن و آخر رسیدن بر در آبادی عشق

می‌توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن

پرغرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن

می‌شود اندوه شب را از نگاه صبح فهمید

یا به وقت ریزش اشک شادی بگذشته را دید

می‌توان در گریه ابر با خیال غنچه خوش بود

زایش آینده را در هر خزانی دید و آسود

می‌توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن

پرغرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن...

به پای هم پیر شدیم ...


من

و خیال تو !

از قوی بودن خسته ام!
دلم یک شانه میخواهد
تکیه دهم به آن
بی خیال همه دنیا
و دلتنگی هایم را ببارم..

گستاخی خیالم راببخش که لحظه ای “یادت” را رها نمیکند. . .

کسی که تو حرفاش زیاد میگه بیخیال بیشتر از همه فکر و خیال داره...فقط حال و حوصله ی بحث و صحبت دربارشون رو نداره...!

تمام شد… این هم از “خیالت” بردار و برو… شاید باز بخواهی به کسی “هدیه اش” بدهی… سال دیگریست امسال!!!

یه جایی هست
بعد از کلی دویدن وایمیستی
سرتو میندازی پایین
و آروم میگی :
بیخیال،
دیگه زورم نمیرسه…!

(نجیب زاده)

دلتنگی هایم را زیر بغل زده ام

نشسته ام در انتظار روز های مبادا !

سهم من از تو همین دلتنگی ها ییست که بی دعوت می آیند و ...

خیال رفتن ندارند