همین روزها می آئی...
میدانم بالاخره یک روزی از این روزها پیدایت می شود...
تمام رویاهایم را به تصویر می کشی...
تازه می شوم...
دوباره و دوباره...
هر بار که شعری را در گوشم زمزمه میکنی...
تو تمامت شعر است!
می دانم...
همین روزها می آئی...
یکی از همین عصرهای خسته کننده ی دلگیر...
یکی از همین وقت های دلتنگی...
همین روزهای ملال آور...
فنجان قهوه را روی میز میگذارم،
روی عاشقانه های روزهای نبودنت...
دیگر به کافئین نیاز ندارم!
نمیخواهم بی تو بودن را بیدار باشم...
میخواهم در آغوشت خواب ببینم...

کاش چیزی دیگر جز دلم هم پیشِ تو جای می گذاشتم
دل را می توانی انکار کنی
پنهان حتی
اما شاید اگر ردِ دلتنگی هایم را در چشمانت می کشیدم
هرکس خیره به چشمانت می شد
مرا می دید
که سرگردان دارم در مردمکانِ چشمانت می گردم
اینطور لااقل
شاید کسی؛ جایی؛ روزی از تو می پرسید
می پرسید :
کسی خودش را در تو جا گذاشته ؟
و تو
یادِ من می کردی
یادِ دلم
و یادِ سرگردانی هایم....

دلتنگتم
نه کلمات میتوانند
نه هیچ وسیله دیگری
برای بیانش دارم
کافیست یک نگاه
فقط یک نگاه
به چشمانم بیندازی
a.s
1392/08/05