قصه ی چشمهای تو را هیچ کس نمی خواند
وعمق غصه های مرا هیچ کس نمی داند
تو از کدام تباری که بی تو می سازم ؟
تو از کدام دیاری که با تو می سوزم؟
شراب ناب کدامین سبوی سر شاری ؟
که هر چه بنوشم هنوز بسیاری
بیاو کمی همنشین باران شو
برای دلم برای دلت اندکی پریشان شو
بدون تو این خانه یک شکوه پوشالی است
نفس کشیدن بی تو هبوط اجباری است
برای روزهایی که می اید و نمی ایی
هزار مرثیه گفتم نمانده قراری نمانده فردایی ......

بی تو چه سخت
این ساعت ها درگیر تکرارند ........
گفته بودم تمام دنیای منی یا نه؟
گفته بودم بی تو چوب حراج به شعرهایم خواهم زد؟
گفته بودم که دلتنگیه چشمهایت مرا خواهد کشت؟
فرفی نمی کند
کجای زمان ایستاده باشی
عاشق که می شوی
یا دلهره ی بودن ها
یا دلشوره ی نیامدن ها
یا دلخریه نماندن ها
یا دلتنگیه نیامدن ها
عاشقترت می کند ....
من این دلهره ها و دلشوره ها
دلخوری ها و دلتنگی ها را
بی هیچ چشمداشتی
دوست دارم.....
ساعتها را بگو
تا همیشه تکرار شوند
می خواهم همین جای زمان بایستم ................./

همیشه که نه ؛
گاهی آدمی دلش برای فاصله‌ها هم تنگ می‌شود ..
فاصله‌ چشم‌ها تا لب
فاصله‌ خنده تا خنده‌ای دیگر
و هر فاصله‌ ای که شبیه دلتنگی
حس نیست شدن چیزی را می‌ دهد , که هنوز هست ..

فکر نمیکردم بذاری

زارو زمین گیر بشم

فکر نمیکردم که یه روز

این جوری تحقیر بشم

اون همه که دلم برات به اب و اتیش زده بود

حتی اگه سنگ بودی.دلت به رحم اومده بود