بهروان هم حریف عصبانیت دایی نشد

پرسپولیس نیوز : کاروان تیم فوتبال پرسپولیس پس از بازی مقابل سپاهان با دو اتوبوس راهی تهران شد.

پس از شکست ناعادلانه پرسپولیس مقابل سپاهان در هفته دهم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال، بازیکنان پرسپولیس پیتزا خوردند و بازیکنان و دیگر همراهان این تیم با دو اتوبوس راهی تهران شدند.

همچنین پیش از شروع نشست، غلامرضا بهروان نزدیک علی دایی آمد تا با او صحبت کرده و او را آرام کند اما دایی با عصبانیت و با صدای بلند گفت "خودم می‌دانم چه اتفاقی افتاده است". پس از آن دایی با عصبانیت وارد محل برگزاری نشست شد.

چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است
سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است
چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر
مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است
تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب
هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است
تو از سلاله لیلی من از تبار جنون
اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است
من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم
چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است
اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است
چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است

ببین در سطر سطر صفحۀ فالی که می بینم
تو هم پایان تلخی داری ای آغاز شیرینم
ببین در فال «حافظ» خواجه با اندوه می گوید:
که من هم انتهای راه را تاریک می بینم
تو حالا هرچه می خواهی بگو حتی خرافاتی
برای من که تآثیری ندارد ، هر چه ام اینم
چنان دشوار می دانم شب کوچ نگاهت را
که از آغاز، پایان ترا در حال تمرینم
نه! تو آئینه ای در دست مردان توانگر باش
که من درویشی از دنیای کشکول و تبرزینم
در آن سو سود سرشار و در این سو حافظ و سعدی
تو و سودای شیرینت ، من و یاران دیرینم
برو بگذار شاعر را به حال خویشتن ماند
چه فرقی می کند بعد از تو شادم یا که غمگینم
پس از تو حرفهایت را بگوش سنگ خواهم گفت
تو خواهی بعد از این دیوانه خوانی یا خبر چینم

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد
من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد
من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد
من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد
نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد
من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد
همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد
رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد

در قلب قصه های یکی بود یا نبود
یادم نمی رود که کسی جز خدا نبود
یادم نمی رود که در آن سال های دور
مردانگی ز افسر شاهی جدا نبود
در باور قبیلة احساس های پاک
بی حرمتی به ساحتِ گل ها روا نبود
آن روز در تصور انسانِ قصه ها
می گفت مادرم که محبت خطا نبود
وقتی د لی برای د لی درد می نوشت
پیکی به جز کبوتر بادِ صبا نبود
این کوه این تهی شده از یادِ تیشه ها
در بیستونِ عشق چنین بی صدا نبود
روزی که قهرمان به سر چشمه می رسید
راهی به جز مبارزه با اژدها نبود
می شد که در هوای مساوی نفس کشید
یک بام در کشاکشِ چندین هوا نبود

کجاها را به دنبالت بگردم شهر خالی را…!؟
دلم انگــار باور کــرده آن عشق خیالـی را
نسیمی نیست… ابری نیست… یعنی:نیستی در شهر
تـــــو در شـهری اگــر باران بگیرد این حوالـی را
مرا در حسرت نارنجــــزارانت رهـــا کـــــردی
چراغان کن شبِ این عصــرهای پرتقالی را
دلِ تنگِ مـــرا با دکـمه ی پیــراهنت واکن
رها کن از غم سنـجاق، موهــای شلالی را
اناری از لبِ دیوار باغت ســرخ می خنــدد
بگیر از من بگیر این دستـهای لاابـــالی را
شبی دست از سرم بردار و سر بر شانه ام بگذار
بکش بر سینه این دیوانـه ی حـالی به حـالی را
نسیمی هست… ابری هست… اما نیستی در شهر
دلــم بیهوده مــی گردد خیابان های خالـی را…!

با هم بیایم دعا کنیم

                         خدامونو صدا کنیم

                                          که آسمون بباره

                                                           فراوونی بیاره 

ازش بخوایم برامون، سنگ تموم بذاره

                  راه های بسته وا شه

                                   هیچ کی غریب نباشه

                                             صورت و شکل هیچ کس، مردم فریب نباشه

شفا بده مریض رو

                      خط بزنه ستیز رو

                                    رو هیچ دیوار و بومی، نخونه جغد شومی

                                                              

دعا کنیم رها شن، اونا که توی بندن

                  از بس نباشه نا اهل، زندونارو ببندن

                                     خودش میدونه داره، هرکسی آرزویی

                                                     این باشه آرزومون، نریزه آبرویی

سیاه و سفید یه رنگ بشه

                    زشتی هامون قشنگ بشه

                                       کویرها آباد بشن

                                                      اسیر ها آزاد بشن ....

نه کسـی منتظـــر اســت …
نه کسـی چشـــم به راه …
نه خیــــال گــذر از کوچــه ی مـــا دارد مــــاه …
بین عاشـــق شــدن و مــرگ مگـــر فرقـــی هســـت ؟
وقتــی از عشــق نصیبـــی نبـــری غیــر از آه …

اشتباه می کنند بعضی ها

که اشتباه نمی کنند!

باید راه افتاد،

مثل رودها

که بعضی به دریا می رسند،

بعضی هم به دریا نمی رسند...

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد!

(سید علی صالحی)