میدانم که یکی از روزهای مبهم دور…
وقتی جلوی تلویزیون رو کاناپه لم داده ای و بچه ها از سروکولت بالا میروند…
درست همان لحظه ای که قرار است احساس کنی خوشبخت ترینی…
ناگهان…
یاد من به سینه ات چنگ میزند

گاهی....

راهی برای رفتن

نفسی برای بریدن

کوله بارم بردوش

مسافر میشوم گاهی....

عشقی برای خواندن

بغضی برای شکفتن

خاطراتم در دست

بازیچه میشوم گاهی....

نگاهی در راه

اعتمادی پر پر

پاهایم خسته

هوایی میشوم گاهی....

فکرهایی کوتاه

صبری طولانی

صدایی در باد

زمستان میشوم گاهی....

روزهای رفته

ماه های مانده

تقویمم بی تاب

دلتنگ میشود گاهی....

جای پایی سرد

رد پایی گنگ

در این سایه ی تنهایی

چه بی رنگ میشوم گاهی.

درد دارد لمس این روزها...از پشت بخار پنجره این کافه...

همین جاده ها که بینمان فاصله انداختند روزی تو را خواهند آورد [امید داشتنت کمی سادگی می‌خواهد که این روزها از آن سرشارم!]......

حس شاعرانه ای نیست این روزها که حرفی بشود شعری بشود دلتنگی هست چرا اشتباه نشود! و بغض‌های گاه و بیگاه ولی گلایه‌ای نیست ... این روزها فقط "دلواپس شادمانی تو هستم*"

سکوت سرد فاصله ها

تنم را میلرزاند ،

به یاد

روزهایی که

" بودنت " را

نفهمیدم !!

ایـــن روزها دچــــار سر گیجـــه‌ام!

تلخ تــــر از تلـــخ!

زود مــــے رنجم!

انگـــار گمشـــده‌ام!

حتـــے گاهــــے مے‌ترســـم !!!

چـ اعتــــراف بــدے!

شایـــد لحظـــه ڪوچ مـــن نزدیــڪ شــده!

دلـــم هــــواے سرد غربــــت دارد…

هـواے مــــــــــرگ….!!!

آرامشم این روزها
مدیون همین انتظاریست که دیگر از کسی ندارم...