مامان لطفا من را قورت نده

براساس گزارش لایو‌ساینس، به گفته محققان بوی نوزادان منجر به ترشح مقدار زیادی دوپامین در بدن مادران می‌شود،‌ درست مانند زمانی که بدن آنها نسبت به ولع بلعیدن غذا واکنش نشان می‌دهد.

به گفته محققان دانشگاه مونترآل، این بو بخشی از شبکه سیگنال‌های ارتباطاتی شیمیایی میان مادر و نوزاد است که می‌تواند شدت زیادی داشته باشد. آنچه محققان در این مطالعه آشکار کرده‌اند این است که رایحه بدن نوزادان که بخشی از این سیگنال‌ها است،‌ مدار واکنشی نورولوژیکی را در مادر فعال می‌کند،‌این مدارها ممکن است در هنگام خوردن غذا وقتی به شدت گرسنه هستید فعال شوند،‌ اما در افراد معتاد نیز در زمان دریافت مواد مخدر فعال می‌شوند. این فعالیت درواقع برآورده کردن یک نیاز یا هوس است.

محققان در این تحقیق از دو گروه ۱۵ نفره از زنان که یک گروه برای اولین بار و طی ۳ تا ۶ هفته گذشته مادر شده‌بودند و گروه دیگر فرزندی نداشتند استفاده کرده و فعالیت مغزی آنها را درحین بویایی‌سنجی تحت نظر گرفتند. درواقع این داوطلبان از طریق دستگاه بوسنجی تنفس می‌کردند تا رایحه‌هایی که وارد سیستم تنفسی آنها می شود ردیابی شوند. محققان از طریق این دستگاه بوی بدن ۱۸ نوزاد که از پیراهن آنها به دست آمده‌بود را پخش کردند.

به داوطلبان گفته نشده‌بود که درحال استنشاق چه بویی هستند و از آنها خواسته شد میزان خوشایند‌بودن و آشنا بودن هریک از بوها را رتبه‌بندی کنند. تقریبا تمامی زن‌ها بوی بدن نوزادان را نامحسوس، ناآشنا و نسبتا خوشایند توصیف کردند،‌اما در سویی دیگر بخشی از مغز آنها که با دریافت پاداش در ارتباط است به شدت فعال شد.

اسکن‌های مغزی داوطلبانی که به تازگی صاحب فرزند شده‌بودند نشان از فعالیت بیشتر در مسیر دوپامینی هسته کودات مغز در این افراد داشت، منطقه‌ای نزدیک به مرکز مغز که در درک پاداش نقش دارد. محققان هنوز مطمئن نیستند که آیا تغییرات هورمونی منجر به این خروش دوپامینی می شود یا اینکه واکنش آنها تحت تاثیر تجربه‌ آنها از بوی بدن نوزادشان است.

محققان درگذشته بر این باور بودند که واکنش کلی به زیبا بودن -که منجر به میل به خوردن یک نوزاد یا چلاندن یک بچه گربه می‌شود- در حقیقت نوعی از پرخاشگری به شمار می‌رود که به واسطه سرریز شدن احساسات مثبت و از دست دادن کنترل ایجاد می‌شود.

کشف سیاه‌چاله در دل اقیانوس

براساس گزارش میل‌آْنلاین، سیاه‌چاله شکافی در تاروپود فضا-زمان است که همه‌چیز را به سوی خود می‌کشاند، به شکلی که هیچ چیز توان فرار از چنگال آن را ندارد و اکنون دانشمندان نشانه‌هایی از حضور آنها را در جنوبی‌ترین بخش‌های اقیانوس اطلس به دست آورده‌اند.

به گفته دانشمندان دانشگاه‌های زوریخ و میامی، برخی از بزرگترین گرداب‌های اقیانوسی در این منطقه از نظر محاسبات ریاضی با سیاه‌چاله‌های فضایی برابر هستند. این به آن معنی است که این گرداب‌ها همان کاری را با آب می‌کنند که سیاه‌چاله‌ها با نور.

گرداب‌های اقیانوسی به اندازه‌ای توسط چرخه‌های آب احاطه شده‌اند که اگر چیزی درون آنها به دام بیافتد، فروکشیده خواهد شد. تعداد این سیاه‌چاله‌های اقیانوسی در بخش‌های جنوبی اقیانوس اطلس رو به افزایش گذاشته‌ و این امر میزان انتقال آبهای گرم و شور به سوی شمال را افزایش داده‌است.

دانشمندان براین باورند این گرداب‌های اقیانوسی می‌توانند موجب تلطیف اثر منفی ذوب شدن یخ‌های قطبی در آب‌و هوایی شود که رو به گرم شدن گذاشته‌است. اما تاکنون امکان بررسی کمیت این اثر برای دانشمندان به وجود نیامده‌بود، زیرا حجم بالای آب در این گرداب‌ها حد و مرز آنها را نامشخص ساخته است.

اما اکنون دانشمندان دانشگاه‌های میامی و زوریخ می‌گویند این معما را حل کرده‌اند.  این دانشمندان با استفاده از مدل‌های ریاضی، این گرداب‌ها را از میان تصاویر ماهواره‌ای جدا کرده‌اند. محققان با ردیابی حاشیه‌های چرخان این گرداب‌ها موفق به جداسازی آنها از حجم آب اقیانوس شدند.

تحقیقات بیشتر موجب شگفتی دانشمندان شد زیرا آنها دریافتند این گرداب‌ها خصوصیات مشترک زیادی با سیاه‌چاله‌های فضایی دارند،‌دست کم از نظر ریاضی. برای مثال در فاصله بحرانی پرتو نور دیگر در درون سیاه‌چاله مسیر مارپیچی را طی نمی‌کند و تنها خمیده شده و به سوی موقعیت ابتدایی‌اش باز می‌گردد و مداری دایره‌شکل را ایجاد می‌کند. سطح حائلی که توسط مدارهای بسته نوری ایجاد می‌شوند در نظریه نسبیت انیشتین به کره فوتونی شهرت دارند.

محققان در اطراف گرداب‌های اقیانوسی نیز حائل‌های مشابهی را ردیابی کردند. در این حائل‌ها ذرات مایع در حلقه‌هایی بسته حرکت می‌کنند، مشابه با مسیر نور در کره فوتونی. در عین حال هیچ جسم و پدیده‌ای نمی‌تواند از نیروی کشش این گرداب جان به در ببرد، حتی آب، درست مانند رفتاری که سیاه‌چاله‌ها با ماده اطراف خود دارند.