من از نيش زبان گاه و بي گاهت، کمي رنجيده ام
ازنمک پاشيدنت بر زخم هايم هم، کمي رنجيده ام
گرچه اين بي مهريت از روي اجبارست ، ليک
باز از سردي گفتارت، ولي رنجيده ام
قصه هاي دل سپردن را تو مي داني عزيز
چون تو بيگانه شدي با غصه ها ، رنجيده ام
گرچه ما جرمي نکرديم وجدايي سهم ماست
فاصله عادت شدت، از اين يکي ، رنجيده ام
گرچه اين زخم زبان ديگران عادت شده
تا کجا؟ تا آسمان از دستشان، رنجيده ام
باز هم بي خوابي وبي تابي من را نبين
اين دروغي بيش نيست، کز دست تو رنجيده ام

حلالم کن اگر دوری اگر دورم/ اگر با گریه میخندم حلالم کن که مجبورم ، بگو عادت کنم بی تو که میدونی نمیتونم/ که میدونی نفسهامو به دیدار تو مدیونم

یک ایرانی در فرانسه مشغول رانندگی در اتوبان بوده و ناگهان متوجه میشه که خروجی مورد نظرش رو رد کرده…لذا به عادت دیرینه ی ایرانی ها، میزنه رو ترمز و با دنده عقب،شروع میکنه به برگشتن به عقب!
اما در همین حال با یه ماشین دیگه تصادف میکنه…، پلیس میاد و اول با راننده ی فرانسوی صحبت میکنه و بعد میاد سراغ ایرانیه و بهش میگه:ما باید این آقا رو بازداشت کنیم، ایشون اونقدر مسته که فکر میکنه شما تو اتوبان داشتی دنده عقب میرفتی !

عادت این قبیله این است دور آتشی که در آن می سوزی پای می کوبند!!

ما را از همان کودکی به جدایی ها عادت داده اند. از همان موقع که روی تخته سیاهمان نوشتند:  خوب ها............ بدها.........

عادت ندارم برای دست دادن با مرد ها دستم رو جلو ببرم.. دستهایی هم که بطرفم میاد رو بی جهت با دستی گرم پاسخ میدادم.. تکرار نخواهد شد.

به بودن ها دیر عادت کن و به نبودن ها زود.. آدم ها نبودن را بهـــتر بلدن

قدر تــو به اندازه ی صــبر توست............