تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست
از تو تا ما سخن عشق همان است كه رفت
كه در این وصف زبان دگری گویا نیست
بعد تو قول و غزل هاست جهان را اما
غزل توست كه در قولی از آن ما نیست
تو چه رازی كه بهر شیوه تو را می جویم
تازه می یابم و بازت اثری پیدا نیست
شب كه آرام تر از پلك تو را می بندم
در دلم طاقت دیدار تو تا فردا نیست
این كه پیوست به هر رود كه دریا باشد
از تو گر موج نگیرد به خدا دریا نیست
من نه آنم كه به توصیف خطا بنشینم
این تو هستی كه سزاوار تو باز اینها نیست

آهوی دشت تماشا می شوم
عاشق گلهای تنها می شوم
نیست دستی تا مرا یاری کند
کشتی امواج دریا می شوم
نیست در شهر شما آرامشی
بعد از این مجنون صحرا می شوم
رفته شوق از این دل پر حسرتم
خواهش امروز و فردا می شوم
تا که دیو جنگ در شهر شماست
ساکن آوارگی ها می شوم
زندگی دیگر خرابم کرده است
می روم زین شهر و تنها می شوم
سوخت این آتش که در قلبم فتاد
جز به عشقت کی مداوا می شوم
گر بهارت در بغل گیرد مرا
غنچه می گردم ، شکوفا می شوم...

بگذار که درحسرت دیدار بمیرم
درحسرت دیدار تو بگذار بمیرم
دشوار بود مردن و روی تو ندیدن
بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم
بگذار که چون ناله ی مرغان شباهنگ
در وحشت و اندوه شب تار بمیرم
بگذارکه چون شمع کنم پیکر خود آب
در بستر اشک افتم و ناچار بمیرم
می میرم از این درد که جان دگرم نیست
تا از غم عشق تو دگر بار بمیرم
تا بوده ام، ای دوست، وفادار تو بودم
بگذار بدانگونه وفادار....
بمیرم .....

نمی‌شود لباس‌هام را همینجور که تنم است بپوشانم به تن تو؟
و لباس‌هات راهمینجور که تنت است بپوشم به تنم؟
می‌شود جوری توی لباس‌ها گیر بیفتیم که برای بیرون آمدن
چاره‌ای جز عشقبازی نباشد؟
نمی‌شود از هر طرف بچرخم لب‌های تو برابرم باشد؟
می‌شود از هر طرف بیایی با چشم‌هام ببوسمت؟
می شود...................................................

...
این سه تا نقطه را برای تو گذاشته‌ ام عشق من!
همیشه اینها نشانه‌ ی سانسور نیست
هزار حرف و تصویر و خاطره در آن خوابیده
مثل من که وقتی نگاهت کنم سه نقطه بیش‌تر نمی‌بینم
تو
من
و خداکه از دیوانگی سر به بیابان گذاشت...