سِیل چشمانـــم باز ، از فـــراقت جاریســت
خستــه ام باز بیـــا ، جمعـــه ها تکراریست

در پـی قافیــــه ها ، چه پریشــــان مانــــدم
قافیه در شعــرم ، با حضــــــورت جاریســت

به هــــــوایت آقـــــا ، بغــــض کـــرده شعــرم
آسمــانش انگار ، نَــــم نَمـــک بارانیــــست

دل مَــن پر غصه ، حال شعرم خوش نیست
نفسی مانده فقط ، جای شکـرش باقیست

در فراغـــت آقـــــا ، چشــــم در راهــــم مَــن
گر چه این جمعه همان ، جمعه ی تکراریست.....

رای تو می نویسم........
برای تویی که تنهایی هایم پر از یاد توست...
برای تویی که قلبم منزلگه عـــشـــق توست...
برای تویی که احساسم از آن وجود نازنین توست...
برای تویی که تمام هستی ام در عشق تو غرق شد...
برای تویی که چشمانم همیشه به راه تو دوخته است...
برای تویی که مرا مجذوب قلب ناز و احساس پاک خود کردی...
برای تویی که وجودم را محو وجود نازنین خود کردی...
برای تویی که هر لحظه دوری ات برایم مثل یک قرن است ...
برای تویی که سـکوتـت سخت ترین شکنجه من است....
برای تویی که قلبت پـاک است...
برای تویی که در عشق ، قـلبت چه بی باک است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم است...
برای تویی که عـشقت معنای بودنم است...
برای تویی که غمهایت معنای سوختنم است...
برای تویی که آرزوهایت آرزویم است.....

عــــادت نـــدارم درد دلـــــم را ، به هـمه کــــس بگویـــم

..! ! ! پس خاکـــــش میکنم زیــر چهـــــره ی خنــــدانم.. ،

تا همـــــه فکـــــر کننــــد . . . نه دردی دارم و نه قلبــــــــــــــی

معـرفت نیـست در ایــن معرفت آموختگان

ای خوشـــــا دولت دیــدار دل افـــروختگان

دلـــــــم از صحبت ایـن چرب زبانان بگرفت

بعد از این دست من و دامن لب دوختگان

عاقـــبت بر ســـر بازار فـــــریبم بفـــروخت

نـــاجوانــمردی ایـــن عـــاقبت انــدوختگان

شـرمشان باد زهنگــامه رسوایی خویش

این متـــاع شـــرف از وسوسه بفروختگان

یار دیـــرینه چنان خاطرم از کینه بسوخت

که بنــــــــالید به حالـــم دل کین توختگان

خوش بخندیــد رفیقان که درین صبح مراد

کهنـــه شد قصه ما تا به سحر سوختگان

فریــد ، بـابـا

عــشق اون نیست که وقـــتی دیدیـــش دلـــت بلــرزه

عشـــق اونــه که وقـــتی نمـــیــبینـیــــش دلـــت میـــخواد کــــَـــنده شه ...

خسرو شکیبایی

من زن هســـتم و تو مـــــرد
اما نگـــــران نباش ! به کســــی نخــــواهم گفت که در پس مشکلات و درد هاییکه
تو برایم ساختی و تحـــــمل کـردم.............
در پس نامردی و نامهــــــربانی دیدم و دم نزدم......
در پس بی معرفتی هایی که دیدم و معــرفت به خــــرج دادم...
من مـــــردتر بودم!

بـه سـاز عشـق مـی چـرخـم بـه بـاغ سبـز چشمـانـت

بسـاط گـــل بـه لـب دا…رم بیفشـــــانـم بـه دامـــــــانـت؟

تمــــام شهــر خـوابیــده ، مـن بــه یــاد تــــــــو بیــــدارم

سـراپــا چشــم دیــــــدارم کــه شــب تــابــد ز مـژگـانـت

خیــال عــاصیـــم امشــب ، امیــد دسـت گـرم تـــوسـت

چـه خـوش بخشیـده رویــایــی بـه مـن لبخنـد پنهــانـت

بـه هــــــم زد یـک نـگــاه تـــــو شـکــوه شهـــــرک دل را

چــه کــاری کـرده ای بـا دل بـگــو جــانــم بــه قــربـانـت؟

چـه بـنــوازی چـه نـنــوازی غــرورم سهــم قـلـــــب تـــــو

تــن و دل را بـپـیـچــم در حـــریــر عشـــــــق ســـــوزانـت

!!!! مـסּ يـڪ دخــترمـ !!!!


خـ♥ـالقــمـ بـﮧ ناممـ سوره اﮮ نازل ڪـرد ...


متــــــرو برايمـ جايگـــــاه ويژه ساختـ ...


!!!! مـסּ دخــترمـ !!!!


با تمامـ مردانـگـﮯ ﮩـايتـ نميتوانـﮯ بفهمـﮯ صورتـﮯ برايم يـڪ دنياستـ ...


نميتوانـﮯ بفهمـﮯ عـشـق بـﮧ لاڪ قـرمـز را ...


گريه ڪردסּ بـدوסּ خجالتـ ...


نماز با چادر سـفـيـد را ...


درڪ ڪردنش در توانتـ نيستـ ...


منـم ليلاﮮ عــشــق و زليخاﮮ انتـظـار ...

!!!! مـסּ دخــترمـ !!!!


چرڪ نويس هـيـچ احساسـﮯ نميشومـ ...

 

_{دلا بــسوز کــــه سـوز تو   کـــارهــا   بکــــند}

^{نـــیاز  نیــــم  شبـــی دفع  صدبلا    بکـــــند}

^{تــــــو با خدای خــــود اندازکارو دل خوش دار}

^{کـــــه رحم  اگر نکند  مدعی  خــدا  بکـــــند}

^{عتـــاب  یار   پریچهره   عــــاشقانه    بکــش}

^{کــــه یکـــــ کرشمه تلافی صد جـفا  بکـــــند}

^{طبیب عشق مسیحا دمست و مشفق لیـک}

^{چـــو  درد  در  تــــو  نبیند کـــه را  دوا بکــــند}

^{ز مـلـــک تا   ملکـــوتش    حجـــاب    بردارند}

^{هــــر آنکـــه خدمت جام جهان  نما  بکـــــند}

^{زبخت خفته  ملولم   بود   کـــــه    بیـــداری}

^{بـــوقت  فاتحه  صبح   یـــک   دعـــا   بکــــند}

^{بسوخت حــــافظـــ  و بویی به  زلف  یار نبود}

^{مگـــــر دلالت این دولتـــش صــــــبا بکــــــند}