شب که مــــی خـــواهَم بخــــوابم..

بـا خودم اتمـــــــام حُجــَــت مــی کنم...

که دیگــــــر نه اشکــی از چشمـانم فـــرو آیــد...

و نه نگاه هـــــــایم خیس آب شونـــد...

امـّـا صُبــح که بـــلنـــد مــی شوم...

مــی بینم که بالِــشَم خیس خیس است !!!

مـی آیــــی . . .

عــــاشــق می کنــــی . . .

مـحـــو مــــیشـوی . . . .

تــا فــرامـوشـت مــی کـنـــم

،

دوبـــاره مـی آیــــی . . .

تــــازه مـی کنــــی خــاطــراتــت را . . .

مـحـــو مــــیشـوی . . . . .

خستگــی
همیـشه به کـــوه کنـدن نیستـــ
خستگــی
گـاهــی همــین آخریـن جرعــه هــای امیــد استــ
وقتــی لیــوان
تـا بــه لبتـــ مــی رسـد
از دستتـــ می افتــد
خـــورد و خاکشیــر می شــود
و تـــو مـــی نشینــی بر کفـــ آشپـزخــانه و
بغض هــزارساله ات را مــی شکنــی زار زار / ...

بـ.د.هـ.کـ.ا.ر.ی. . . !

تــو را نگــاه مــی‌کنــم کــه خفتــه‌ای کنــار مــن

پــس از تمــام اضطــراب، عــذاب و انتظــار مــن

تــو را نگــاه مــی‌کنــم کــه دیــدنــی‌تــریــن تــویــی

و از تــو حــرف مــی‌زنــم کــه گفتنــی‌تــرین تــویــی

مــن از تــو حــرف مــی‌زنــم، شــب عــاشقــانــه مــی‌شــود

تــو را ادامــه مــی‌دهــم، همیــن تــرانه مــی‌شــود. . .

نـــگــاهـت مــی کـنـــم

لـبـخـنـد مـی زنــی . . .

آبـــــــ مــی شــوم

گــــرم مـی شــوم

ســــرد مـی شــوم

غــــرق مــی شــوم

دچــــارت مـی شــوم

دچــــــــار ...

آغــوش من فقـــط به انــدازه تــــــو جــا دارد ...

این تمـــام لـــذت مــن است ...

وقتــی با اصـــرار مــرا می خــوانــی ...

آغــوش مــن فقــط به انــدازه تــــو جــا دارد و بس !

بـــاور نمــی کنــی ...؟

همــین لحــظــه

چشــمهــایت را ببنـــد ...

خیــال مــرا در آغــوش بکــش ...

ببیــن لبـریـز می شــوی از عـشــق ...

از مــــن ...

از نیــازی آمیــختــه به شـــرم ...