مخاطب خاص ِ زندگے مــــن...

با تمام وجود مے گویم:

این روز ها عجیب دل تنگ توام

دل تنگ اجابت چشمانت

دل تنگ رنگ نگاهت

دل تنگ بوے عَطرت

تو که نیستے ...

انگار زندگے بودن را کــم می آورد و

بهانه گــیر نبودن است

تو کـه نیستے دلتنگے هایت مــرا از پا در می آورند ...

ساعت شنی گذاشته ام . تمام بودن های نبودنت را . یک صحرا گذشت . دیگر شنی نمانده

همیشه آخرین سطر برایش می‌‌نوشتم
روزی بیا که برایِ آمدن دیر نشده باشد "
می‌ نوشتم" روزی بیا که هنوز دوستت داشته باشم
که هنوز دوستم داشته باشی‌ "
می‌ نوشتم در نبودنت به تمام ذرات زندگی‌ کافر شده ام
جز ایمانِ به بازگشتِ تو
امروز می‌‌نویسم یقینا آمده است
ولی‌ روزی که من از هراسِ دیوار ها
خانه را که نه خودم را ترک کرده بودم .

دیر با[!] باران...
دیر...!
من مدتهاست در حجم نبودن کسی خشکیده ام.

یکی از بزرگترین اشتباهات زندگیم آدم حساب کردن اونایی بود که آدم:
نبودن....
هنوزم نشدن....
بعدا هم نمیشن.....

شب که می شود نبودن هایت را زیر بالشم می گذارم و شجاعت خود را زیر سوال می برم …
دوام می آورم تا فردا ؟

تو مقصری اگر من دیگر ” من سابق ” نیستم !

من را به من نبودن محکوم نکن !

من همانم که درگیر عشقش بودی !

یادت نمی آید ؟!

من همانم !

حتی اگر این روز ها هر دویمان بوی بی تفاوتی بدهیم !