چقدر باهات حرف دارم و چقدر خرابم ، کاش با من بودی میدادی جوابم

تو که میدونستی واست چقدر خرابم ، چرا وقتی رفتی بهم ندادی جواب هم

سوالم اینه که آخه چرا تو رفتی ، داره تنم میلرزه میگی خوب وقتی

بهم نخوریم همین کافیه پس ، از وقتی نیستی تو ذهنم کلی قافیه هس

بگو چرا ؟ ها ؟ بخدا تا به من نزنی حرفی ، نمیرم ، تو چرا واقعا رفتی‌؟

لااقل بهم بگو دوستت نداشتم بگو از خدام بود که تو شب و روزت نباشم

اما تو میگفتی کمی دوسم داری ، اول جای عشق بود بعد شد داداش گاهی

یعنی‌ قصدت از اول این بود ، با من نمونی؟ حرف بزن، تو که اینقدر نامرد نبودی

به کی میگم وقتی اون نیست پیشم ، باشه، تو این امتحان هم بیست میشم

کاش مثل کارتونا گوشه چشم آدم‌های دیوُث برق میزد.....!

مســـــابقات پارا المپیک (عقب ماندگان ذهنی )
.
.
.
.
توی این مسابقه وقتی که داور تپانچه رو میزنه

هر 9 نفر شروع به دویدن می کنند

در بین راه یکیشون زمین میــــــــــخوره و شروع میکنه به گریـــــــه

و همین باعث میشه هشــــت نفر باقی مونده برگردند

و دور اون یه نفر جمع بشن و با هم گریه کنن

ورزشگاه یکصـــــــــدا برای این 9 نفر گریه می کرد ...
.
.
.
.
.
.
ای کاش دنیای ما هم مثل اینقدر اونا ساده و بی ریا بود ...

کاش به جای اورانیوم , فرهنگ رو هم کمی غنی میکردیم...
(مخاطب خاص داشت)

کاش مخابراتیه روز صبح بهت اس ام اس میداد:
مشترک گرامی شما قبلا در طول روز
فلان شماره رو دویست بار میگرفتی
اس ام اس که حرفش رو نزن
حتی بعضی اوقات اس ام اس هاتون اینقدر خوشگل بود
که برا خودمون سیوش میکردیم
حتی یه شب زمستون بود فکر کنم
اینقدر حرفای خشگل خشگل میزدین
ما هم هی گوش میدادیم
که پای تلفن خوابمون برد
حالا مشترک گرامیچی شده که این روزا دیگه خبری ازت نیست؟
چیزی شده؟چرا اون شمارهه رو دیگه نمیگیری؟
یه اس ام اس خالی هم حتی نمیدی
تو هم اس ام اس بدی بگی:بیخیال رفیق
این روزا هم میگذره.....

خوش به حال پرنده
پرنده در صدای خوشش رنج و درد و ماتم نیست،
پرنده اهل شکوه و اهل گلایه و غم نیست،
و خوش بحال هوایش
و خوش بحال دلش
و خوش بحال پرنده ،
که مثل آدم نیست

مجتبی کاشانی

ای کاش دلم پنجره ای دیگر داشت / ای کاش خدا فقط شقایق می کاشت

ای کاش یکی می آمد و غم ها را / از قلب اهالی زمین بر میداشت . . .

کاش سرم را بردارم
و برای هفته‌ای در گنجه‌ای بگذارم و قفل کنم
در تاریکی یک گنجه خالی
روی شانه‌هایم
جای سرم چناری بکارم
و برای هفته‌ای در سایه‌اش آرام گیرم

داستان غـــــــریبی ست زندگی

دستی که داس را برمیـــدارد

همان دست است که گندم را کاشته بود

امشـــــــبـــ تو جشنتـــــ عزییییزم
نمیدونی چی کشیـــــــدم

امـّـــــــــــــــا کاش اشکــــام نبودن
تورو واضح تر میدیـــــــــــدم

آخریـــــــــــــــن جمله ی نامَـــــم
اینـــــــــــــهــ از تَـــــــــــه وجوووووووووووووودَم

بـــــــــــــــــــــــــــــــرو خوشبختــــــــــ شیییییی عزییییییییییییزم خیــــــــــــــــلی عاشقـــ تو بووووووووووودَمــ