اینجـــآ زَمیـ ـ ـن اَســـتــ رَســمــِ آدمهــآیَشــ عَجیـ ـبـ ـ اَســتــ اینجــآ گـُ ـم کــه بِشـَـوی بـِـه جــآی اینــکه دُنبــآلتــ بِگـَـردَند فـ ــ ـرآموشـَ ـتــ می کُننـَـد عآشــ ــ ـِـق کــبــه جــآی اینــکه دَرکــَتــ کُنــند مُتَهَمَـ ـ ــتــ می کُننــَد



فَرهَنــگــِ لُغــتــِ اینجــآ چیــزی از



عِشـ ــ ــ ـق و اِحســ ـ ــ ـآس وغــُ ــ ـ ـرور سـَـرَش نِمی شـَـوَد



زیــآد کــه خــوبــ بآشــی زیــآدی می شـَـوی



زیــآد کــه دَمِ دَســتــ بآشــی تِکــــــرآری می شـَـوی



زیــآد کــه بِخَنــ ـ ـدی بَرچَســبـِـ دیوآنـِـگی میخـُـوری



و زیــآد کــه اَشــکــ بِریــزی... عآشــِ ـــ ـقی..!!



اینجــآ بآیــد



فـَـقـَــــــط ...



بــرآی دیگــرآن نَـفــَ ــ ــ س بِکِشــی . . .

ﺩﯾـﺪﻩ ﺍﯼ ﺷــﯿﺸــﻪ ﻫـﺎﯼ ﺍﺗـﻮﻣﺒــﯿﻞ ﺭﺍ ﻭﻗـﺘـﯽ ﺿﺮﺑــﻪ ﺍﯼ ﻣــﯽ ﺧـﻮﺭﻧـﺪ ﻭ ﻣـﯽ ﺷـﮑﻨـﻨـﺪ !؟
ﺩﯾــﺪﻩ ﺍﯼ ﺷـﯿﺸــﻪ ﺧــﺮﺩ ﻣــﯽ ﺷــﻮﺩ
ﻭﻟــﯽ ﺍﺯ ﻫــﻢ ﻧﻤــﯽ ﭘﺎﺷــﺪ !؟
ﺍﯾـــﻦ ﺭﻭﺯﻫـــﺎ ﻫﻤـــﺎﻥ ﺷــﯿﺸــﻪ ﺍﻡ ؛
ﺧــﺮﺩ ﻭ ﺗــﮑـﻪ ﺗــﮑــﻪ ،
ﺍﺯ ﻫــﻢ ﻧـﻤـــﯽ ﭘــﺎﺷـﻢ ﻭﻟـــﯽ ﺷــﮑـﺴﺘـــﻪ ﺍﻡ .

مردانــه کــه دلت بگیـــرد کــدام زن میخواهــد آرامــت کند…؟


مردانــه که بغض کنے چه زنے توانایے آرام کــردنت را دارد…؟


مــرد که باشــے حق ایــن ها را نــدارے…


مــرد که باشے حـق ات فقـط در دل نگـهداشتن است….


مــرد که باشے از دور نماے ِ کوهـے را دارے , مغـرور و غمگیـن و تنهـا….


مــرد که باشے شـب که دلت بگـیرد


بیچـاره میشـوے...بیچــاره

دل بــه دلم کــه نـدادی

پــآ بـــه پــآیـم کـــه نـیـامـدی

دسـت در دسـتـم کــــه نـگـذاشـتـــی

سر بـــه سـرم دیـگـر نـگـذار کـــه قـولـش را بــه بـیـابـان داده ام

در مقــابــل دروغــهای دیگــران

مــن اگــر میــخندم

دلیــل بــر خــر شدنــم نیــست !


بلکــه دارم بـه خریــت آنــهایی میــخندم کــه

بــا چــه اعتــماد بــه نفــسی دروغ میــگویند. . .

مـن اگـر عـاشـقانه مـی نـویسم

نـه عـاشـقـم ، نـه مـعشوقِ کـسی !

فـقـط مـی نـویسم تـا عـشق یـاد قـلبم بـمانـد ...

در ایــن ژرفـای دل کنـدن هـا و عـادت هـا و هــوس ها

فقـط تمـرین آدم بـودن میکنم !

هـمیــن ...
.
.
.
&
.
.
.
کـاش بـه خــودمـان قـــــول بـــدهــیـم :

وقـــتـی عــاشق شـــویــم کـه " آمــــاده ایـم "

نــه وقـــتی کــه " تــــنهایـیـم"

بـــاران ،

آخــرین نگـاهت را به یــادم می آورد هنــوز ،

کــه یکبـاره...

عــشـــوه ی چشمـــــــانــت را شســـت و بـــــرد ...

و می گـوینــد گنــــاه بود نگــاه در چشمـــانت...

و مــن هنـــوز

در حــســـرتِ

همــان نـــگاه

همــان گـــناه...

تنـهــایـی بـد اسـت

،

امــا بـد تــر از آن ایـنسـت

کــه بخــواهـی تنـهــایــیت را بـــا آدم هــای مـجــازی پــر کـنــی

آدم هــایــی کــه بـــود و نـبــودشـان

،

بــه روشــن یــا خـــامــوش بـــودن یـــک چـــراغ بـستــگی دارد …

دخــــدره تو پـــروفــــایلش نوشـــته اگــه میخـــای بــشناسی حتـــمن بخون

بعد تو قـــسمت دربــاره من نــــوشته هرکی کــه باید بـــشناسه مـــیشناسه

مــــن

عادم شـــناسا

آدم خورا

نــــیوتون بــعد از اخـــتراع سیــب