ای کـسـانـی‌ کـه از خـودتـون خـوشـتـون مـیــاد
سـعـی‌ کـنـیـد بـفـهـمـیـد کـه ایـن یـه حـس درونـیـه
و بـه دیـگـران ربـطـی‌ نـداره...!

زن که بـاشـے …
عـاشـق شـوے “چـشـم سـفـیـد” خـطـابـَت مـے کـنـنـد !
راسـت مـے گـویـنـد . .
چـشـمـانـَم سـفـیـد شـد بـه جـاده هـایـے کـه..
“تـو” ..
مـُسـافـر هـیـچـکـدام نـبـودے

زن که بـاشـے …
عـاشـق شـوے “چـشـم سـفـیـد” خـطـابـَت مـے کـنـنـد !
راسـت مـے گـویـنـد . .
چـشـمـانـَم سـفـیـد شـد بـه جـاده هـایـے کـه..
“تـو” ..
مـُسـافـر هـیـچـکـدام نـبـودے

مـــن دخـــتـــری از تـــبار پـــاییـــزم بـــا احـــساســـاتی پاییـــزی

دخـــتری کـــه چشـــمـــانـــش زیـــاد ابـــری و بـــارانـــی میـــشود

دختــری کــه مثـله پـایــیز جــانـش را میـــدهـــد بـــرای کــسی کـه بـهــارش باشــد

هرچـــند مـــاننـــد بـــهـــار پـــاییـــز را زود از یـــاد ببـــرد!

و دل این دختـــر ماننـــد بـــرگ هـــای پایـــیزی نـــازک اســـت و زود میشـــکند

آری! مـــن دخـــتر پـــاییـــزم!

بــا آنکـه زنــم ...

نمی ترسم اگر نگـاهت کنم و

من بگویـم دوستت دارم !

نمی ترسم اگر بـار اول من ببوسمت ..!

نمی ترسم اگر جـار بـزنم که عـاشقم!

ولـی وای بر آن وقت که تـو نـاز کنی ...

مطمئن بـاش ، مــردانــه می روم ..!

کـــور بـــاش بانـــو !

نگـــاه کـه میکـــنی ، میگـــویند نــخ داد !

عبـــوس بـــاش بانـــو

لبخنـــد کـه میـــزنی ، میگـــویند پــا داد !

لـــال بــاش بانـــو

حـــرف کـــه میـــزنی ، میگـــویند جلـــوه فـــروخت !

شـــاید ایـــن مردمـــان دســـت از ســـرمان بـــردارند ... شـــاید !

دلـ ـم رمان عاشقانه میخــواهد

که تــــــو آن پسرک بالا بلــند سینه ستبرش بـاشی

و مــــن دختركـی سر بـه هـوا

کـه با تمام سر بـه هوا بودن هایـ ـش به راه آورد تـــــو و دلــ ــت را!

دلـ ـم برای یک بار هم که شده پایان خــوش می خواهد ....!

حــــ ـــرفـــــــ هـــــ ــــایـــــ ــی هســــ ـــتـــــــ

بــــــ ـــرای نگفــتن

همــ ـان حـــرف هـــــ ــــایــــ ـــی

کـه تبــــ ـــدیــل بـه فریـــــ ــاد هــایــــ ـــی مــــ ـــی شــــ ـــونـد

کـه ترجــــ ـــیح می دهـــ ــــی

در گلـــــ ــــو خفـه یشـــــ ــــان کنـــــ ــی

همــ ـان حرف هـ ـایی

کـه تبــــ ـــدیـل بـه بغض هـــــ ــــایی می شــــ ـــونـد

کـه در گلــــ ـــویت گیــــ ـــــر می کننـد

همـ ـان حرف هـ ـایی


کـه حجمشـــ ـــــان آن قدر زیـــــ ــــاد استـــــــ

کـه اضافـه شـــــ ــــان

از گوشـه چشــــ ـــمت می چکـــــ ــــد...

اصـــــلـا به روی خـــودم هـــــم نمے آورم که نیـــستی

هـــــر روز صبـــــح

شـــماره ات را مےگـــیرم

زنـــــی می گوید : دســتگــاه مشـــترک …

حرفــــش را قــطــع مےکنم

صدایـــت چرا انقـــدر عـــوض شـــده عزیـــزم؟

خوبی؟ ســــرما که نخورده ای؟

مے دانی دلـــم چقـــدر بـــرایـــت تنـــگ شـــده است؟

چنـــد ثانیــه ای ســـکوت مے کنم

من هـم خـــوبم

مزاحــمت نمے شوم

اصـــلـا به روی خـــودم هـــم نمے آورم کـه نیــســتی