هميشه چنين بوده است

کسي را که خيلي دوست داري، زود از دست مي دهي پيش از آنکه خوب نگاهش کني. پيش از آنکه تمام حرفهايت را به او بگويي ، پيش از آنکه همه لبخندهايت را به او نشان بدهي مثل پروانه اي زيبا، بال ميگيرد و دور مي شود ، فکر مي کردي ميتواني تا آخرين روزي که زمين به دور خود مي چرخد و خورشيد از پشت کو ه ها سرک مي کشد در کنارش باشي

جووووووون سلیقه!

بعد بگین مینوبوسای قیام دشت خوب نیست اینجوری اگه میخواستیم بریم و بیایم چی!

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه خویش


به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه خویش


می برم تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از رنگ نگاه


شستشویش دهم از لکه عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ای جلوه امید محال


می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال

هر غروب در افق پدیدار میشوی

در دورترین فاصله‌ها

آنجا که آسمان و زمین به هم می‌رسند،

من نامت را فریاد می‌زنم

و آهسته می‌گویم: “دوستت دارم"

اما واژه هایم در هیاهو گم می‌شود

و صدایم به تو نمی‌رسد

نگاهت می‌کنم

می‌خواهم چشمانم به تو بگویند “دوستت دارم”

اما نگاهم در غبار گم می‌شود

و هرگز به تو نمی‌رسد

ای جونم

اسم کسی که بیشتر از همه دوستش دارین خالصانه اینجا بنویسید و مدت آشناییتونو بگین نه واسه خنده گذاشتم این پست رو نه چیزی یه سوال هست ممکنه تو آینده برنامه هایی رو بذاریم که اکیپی بریم بیرون علاقه مندا نظراتشونم بگن ممنون میشم

کی دوست داره این صحنه رو واقعا تجربه کنه؟

چی بگم!

به مترو تهران دقت کردین تاحالا؟