ﺷﻌﺎﻉ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻴﺖ ﺭا ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺯﻳﺎﺩ ﻛﻦ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﺭﻭﺯی ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﺭا ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﻫﻲ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺗﺎ ﺧﺪا ﻓﺎﺻﻠﻪای ﻧﻴﺴﺖ...

آرام باش!
توخدا را داری
آن حقیقت، آن یگانه، آن هوادارشبانه
آرام باش
توخدا را داری
آن معبود،آن پاكی،آن همه خوبی واحساس وبهار را داری
آرام باش
توخدا را داری
پس نگو تنهایم، پس نگو ، بی یاور و بی یارم
توخدا را داری
یعنی عشق، معبود، سنگ صبوردل من ،دل تو،
پس خموش
ماخدا را داریم

مـن و تـو با هم خـیـلـی فـرق داریـم !

تـو خـیلی عـاشق تـری . . .



اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَدْعوُهُ فَیُجیبُنى وَ اِنْ کُنْتُ بَطیَّئاً حینَ یَدْعوُنى


ستایش خدایى را که هرگاه مى خوانمش ، او پاسخم دهد

و اگرچه وقتى مى خوانَدَم . . . به کـُـندى به درگاهش روم.




" از عاشقانه ابوحمزه ثمالی "

اَللّهُمَّ اغْفِرْ لىَ الذُّنُوبَ الَّتى تَحْبِسُ الدُّعاَّءَ


همیشه ،

تو شروع می کنی!

بیشترش آن وقت هایی که نمی توانم با تو حرف بزنم.

یـڪے بہפֿـدا بـگـویـَב
بـگـویـَב مـَטּ بــے صـَبـرـانـہ مـُنـتـظرمـ
ڪِہ نـوبـَت مـטּ בر ایــטּ بـازے تـَمـام شـَوב
بـگـویـَב مـَטּ بــے صـَبـرـانـہ مـُنـتـظرمـ
كه مـرـا بــِنــِشـانـَב ڪنـآر پـاے פֿـودشـ
ڪِہ چـنـב سـاعـَت گـوش بـسـپـُرَב
بہ ایـטּ صـב ـاے بـُغـض آلـوב
بـگـویـَב مـَטּ بــے صـَبـرـانـہ مـُنـتـظرمـ
ڪِہ مـَجـبـورَمـ ڪنـב פــرف بـزَنـَمـ !
گـریہ ڪنـم ! ؛ نـآے فـریـاב نــבارمـ!
هَسـت ڪسے
ڪِہ گـلـویـَش رـا بـسـپـُرב بہ مـَטּ ؟

از من تا خدا راهی نیست...
فاصله ایست به درازای من تا من....
و در این هیاهوی غریب ، من این من را نمیابم....

خدا را دیده ای آیا؟

به هنگامی که می فهمی دگر تنهای تنهایی!

رفیقی، همدمی، یاری کنارت نیست و می ترسی که راز بی کسی را با کسی گویی

یکی بی آنکه حتی لب تو بگشایی، به آغوشی تو را گرم محبت می کند با عشق...

گمانم دیده ای او را

که من هم آرزو دارم ببینم باز هم او را

که او خود می گشاید دیده های روشن دل را...

دست به دامن خدا که میشوم،
چیزی آهسته درون من به صدا در می آید که نترس!
از باختن تا ساختن دوباره، فاصله ای نیست!

خدایا...
بابت هر شبی که بی شکر سر بر بالین گذاشتم/
بابت هر صبحی که بی سلام به تو آغاز کردم/
بابت لحظات شادی که به یادت نبودم/
بابت هر گره که به دست تو باز شد و من به شانس نسبتش دادم/
بابت هر گره که به دستم کور شد و مقصر را تو دانستم/
مرا ببخش.....

سِیل چشمانـــم باز ، از فـــراقت جاریســت
خستــه ام باز بیـــا ، جمعـــه ها تکراریست

در پـی قافیــــه ها ، چه پریشــــان مانــــدم
قافیه در شعــرم ، با حضــــــورت جاریســت

به هــــــوایت آقـــــا ، بغــــض کـــرده شعــرم
آسمــانش انگار ، نَــــم نَمـــک بارانیــــست

دل مَــن پر غصه ، حال شعرم خوش نیست
نفسی مانده فقط ، جای شکـرش باقیست

در فراغـــت آقـــــا ، چشــــم در راهــــم مَــن
گر چه این جمعه همان ، جمعه ی تکراریست.....