زندگی را از نخست برای من بد ترجمه کرده اند ، زندگی را یکی مرگ تدریجی نام نهاد ، یکی بدبختی مطلق معنی کرد ، یکی درد درمان ناپذیرش خواند ، و سرانجام یکی رسید و گفت : زندگی به تنهایی ناقص است تا عشق نباشد ، زندگی تفسیر نمی شود

اینو میفرستم به سلامتی هرچی گلدونه ، به شرط اینکه گل تو باشی و خاکش من .

شبی یاد دارم که چشمم نخفت ، شنیدم که پروانه با شمع بگفت ، که من عاشقم گر بسوزم رواست ، تورا گریه و سوز و زاری چراست ؟

توی دنیا دوتا نابینا بیشتر وجود نداره ، یکی تو که هیچ وقت عشق منو ندیدی ، یکی هم من که کسی را جز تو ندیدم .

بر اسب سحر سوار خواهد آمد ، از پشت مه و غبار خواهد آمد ، وقتی برسد به خانه ای در دل من ، با آمدنش بهار خواهد آمد .

سکوتم را به باران هدیه کردم ، تمام زندگی را گریه کردم ، نبودی در فراق شانه هایت ، به هر خاکی رسیدم گریه کردم .

به سلامتی رفیقی که زرنگه ، وجودش قشنگه ، قلبش یک رنگه ، عشق پر رنگه ، شرابش خوش رنگه ، آخرش دل ما واسش تنگه .