مے دآنے ...

مـטּ هنـوز همـ دَر پـس ِ تمآمـ اتفـآق هآیے ڪه نیفتآده انـد مے شڪنمـ ...

چشمـ هآیت رآ ببـَنـد

گـوش ڪـטּ

دُخترڪے دلش رآ بغـَل گرفتـہ

وَ زیـر آوار ٍ بغض هآے فـُرو ریختـہ اش

جـیغ مے ڪشـَد ...

روی چمن ها غلت میزنم...

عشوه ریختنو خوب یادم ندادن...

وقتی از کنارم رد میشی بوی ادکلنم مستت نمیکنه...

لاک ناخونام از هزار متری داد نمیزنه...

گاهی از فرط غصه داد میزنم...

خدایم را با تمام دنیا عوض نمیکنم...

و بعضی ادمهای اطرافم را هم با همه دنیا عوض نمیکنم...

شبها پایه پرسه زدن در خیابان ها و مهمانی نیستم...

بلد نیستم تا صبح پای تلفن پچ پچ کنم و بگویم دوستت دارم

وقتی حتی به تعداد حروف دوستت دارم هم دوستت ندارم....

ولی اگر بگویم دوستت دارم بی حدو مرز دوستت دارم...

اره من خالصانه همینـــــــــم...