این گونه نیا که هر از چند گاهی باشد

نیا دنیایم را آرامشم را سکوت اجباری روزهایم را نریز به هم …

که مجبور باشم مدیون قهوه خانه شوم

از بس که خاکستر و دود سیگار مهمانش می کنم

نیا لعنتی

اینگونه گذرا نیا …

نبودنت را غروب های زمستان

در قهوه خانه ی دوری سیگار می کشیدم

نبودنت دود می شد و می نشست روی بخار شیشه های قهوه خانه

بعد تکیه می دادم به صندلی چشم هایم را می بستم

و انگشتانم را دور استکان کمر باریک چای داغ حلقه می کردم

تا بیشتر از یادم بروی

نامرد اگر بودم نبودنت را تا حالا باید فراموش کرده باشم

مرد نیستم اما نامرد هم نیستم

زنم و نبودنت پیرهنم شده است

کاش بعضیا

اگه ول می کنن می رن

اگه تنهات می ذارن

نگن که دلیلشون واسه انجام بعضی کارا چی بوده

بذارن همونطور فک کنیم اون کارا رو از روی دوست داشتن

یا اینکه دوست داشتن کاری واسمون انجام بدن انجام دادن

بذارن یه باور خوب خوب ازشون داشته باشیم

یه باور به شیرینیه اولین قهوه

نه به تلخیه آخرین قهوه