با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی

یادم کن تا هستم ای امید زندگانی

تا به هر ترانه می‌کشد زبانه شور عاشقانه من

حال دل می‌گویم با زبان بی زبانی

هر لبخندت با من گوید دل مده به دست غم در این عالم

بنشین با عشق تا گل روید زین شب خزانی

تا که از نگاه تو نور شادی می‌بارد

دل ز مهربانیت شور و شادی‌ها دارد

با تو خزان من بهاران با تو شبم ستاره باران از نورافشانی

چه بخواهی چه نخواهی دل عاشق ره تو پوید به هر نشانی

دل و جان سرمست از شوق نگاه تو همه جا حیرانم دیده به راه تو

که بدین روح افزایی زیبایی رویایی چون بهشت جاودانی

چه شود گر بازآیی چون نفس باد سحر می رسدم جان دگر

دیده کشد سوی تو پر همسفرم شو که می‌توانی

پر و بالم را با دیدارت کی بگشایی؟

تب و تابم را با لبخندت کی بنشانی؟

با یادت سرمستم ای نگاه آسمانی

یادم کن تا هستم ای امید زندگانی

در آسمان درها نهی در آدمی پرها نهی

                        صد شور در سرها نهی ای خلق سرگردان تو

عشقا چه شیرین خوستی عشقا چه گلگون روستی

                           عشقا چه عشرت دوستی ای شادی اقران تو

ای بر شقایق رنگ تو جمله حقایق دنگ تو

                               هر ذره را آهنگ تو در مطمع احسان تو

ای خوش منادی‌های تو در باغ شادی‌های تو                         

                  بر جای نان شادی خورد جانی که شد مهمان تو

من آزمودم مدتی بی‌تو ندارم لذتی          

                           کی عمر را لذت بود بی‌ملح بی‌پایان تو

                                          (مولانا)

خیام اگر زباده مستی خوش باش

                     با ماهرخی اگر نشستی خوش باش  

چون عاقبت کار جهان نیستی است   

                         انگار که نیستی چو هستی خوش باش                                

تو را من چشم در راهم شباهنگام

که می گیرند در شاخ تلاجن * سایه ها رنگ سیاهی

وزان دلخستگانت راست اندهی فراهم

تو را من چشم در راهم.

شباهنگام ، در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یادآوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم

تو را من چشم در راهم

از غم خبری نبود اگر عشق نبود

دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود

بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود

این دایره ی کبود ، اگر عشق نبود

از آینه ها غبار خاموشی را

عکس چه کسی زدود اگر عشق نبود

در سینه ی هر سنگ دلی در تپش است

از این همه دل چه سود اگر عشق نبود

بی عشق دلم جز گرهی کور چه بود

دل چشم نمی گشود اگر عشق نبود

از دست تو در این همه سرگردانی

تکلیف دلم چه بود اگر عشق نبود

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن

من آمدم به امیدت تو هم خدایی کن

به بوی دلکش زلفت که این گره بگشای

دل گرفته ی ما بین و دلگشایی کن

دلی چو آینه دارم نهاده بر سر دست

ببین به گوشه ی چشمی و خودنمایی کن

ز روزگار میاموز بی وفایی را

خدای را که دگر ترک بی وفایی کن

بلای کینه ی دشمن کشیده ام ای دوست

تو نیز با دل من طاقت آزمایی کن

شکایت شب هجران که می تواند گفت

حکایت دل ما با نی کسایی کن

بگو به حضرت استاد ما به یاد توایم

تو نیز یادی از آن عهد آشنایی کن

نوای مجلس عشاق نغمه ی دل ماست

بیا و با غزل سایه همنوایی کن

           (فروغ فرخزاد)