ای یار کجایی که در آغوش نه ای

امشب برِ ما نشسته چون دوش نه ای

ای سرو روان و راحت نفس و روان

هر چند که غایبی فراموش نه ای

دست بردار پتروس!

بگذار دنیا را آب ببرد

 در دنیایی که

اقیانوس آرامَش

به دنبال آرامِش می گردد

صد سد هم بسازی

فقط ...

مشق شب بچه ها را زیاد می کنی!

گناه نکرده تعزیر می شوم

حال آنکه تو

با هزار شیشۀ شراب در چشمانت

آزادانه در شهر قدم می زنی!

قدیسان به هر کجا خانه کنند،

فضای خویش را زیبا سازند

بنگر که افلاکی عظیم

ستاره ای را همراه شده اند.

با آن دو چشم عسلی

دست و پای کندو کندو زنبور را

بسته ای

از پشت.

غمگین مشو عزیز دلم

مثل هوا در کنار توام

نه جای کسی را تنگ می کنم

نه کسی مرا می بیند

نه صدایم را می شنود

دوری مکن

تو نخواهی بود

من اگر نباشم.

خوشا چون سروها استادنی سبز

خوشا چون برگ ها افتادنی سبز

خوشا چون گل به فصلی سرخ مردن

خوشا در فصل دیگر زادنی سبز

برزخ ،

بی شک

همین روزهای من است

که بی تو می گذرد.

چشمانت را ببند

و فکر کن

روی صندلی چرخ دار به دنیا آمده ای

این شهر

زنی را که روی پای خودش راه می رود

دوست ندارد.

سکوت...

ماه...

و مردمک سیاه چشمان شب

در خیالم قدم می زنی

و کتانی هایت بوی آسمان می گیرند.