گفتی : بمان ، می خواستم اما نمی شد
گفتی : بخوان ، بغض گلویم وا نمی شد
گفتم که : می ترسم من از سحر نگاهت
گفتی : نترس ای خوب من ، اما نمی شد
گفتی : نگاهم کن - ببین - آهسته دیدم
راهی نبود از مرز می شد تا نمی شد
دست دلم پیش تو رو شد آه ، ای عشق
راز نگاهم کاشکی افشا نمی شد
در ورطه ای از عشق و عقل افتاده بودم
چون عشق تو در حجم عقلم جا نمی شد
می خواستم ناگفته هایم را بگویم
یا بغض می آمد سراغم ، یا نمی شد
گفتی که : تا فردا خداحافظ ولی ، آه
آن شب نمی دانم چرا فردا نمی شد ؟

ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا

شراب نور به رگهای شب دوید بیا

ز بس به دامن شب اشک انتظارم ریخت

گل سپیده شکفت وسحر دمید بیا

شهاب یاد تو درآسمان خاطر من

پیاپی از همه سو خطّ زر کشید بیا

ز بس نشستم و با شب حدیث غم گقتم

ز غصه رنگ من و رنگ شب پرید بیا

به وقت مرگم اگر تازه می کنی دیدار

به هوش باش که هنگام آن رسید بیا

به گام های کسان می برم گمان که تویی

دلم زسینه برون شد ز بس تپید بیا

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت

کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا

امید خاطرسیمین دل شکسته تویی

مرا مخواه ازین بیش ناامید بیا

همی گویم و گفته‌ام بارها

 بود کیش من مهر دلدارها

پرستش به مستی‌ست در کیش مهر

برونند زین جرگه هشیارها

به شادی و آسایش و خواب و خور

ندارند کاری دل‌افگارها

بجز اشک چشم و بجز داغ دل

 نباشد به دست گرفتارها

کشیدند در کوی دلدادگان

  میان دل و کام دیوارها

چه فرهادها مرده در کوه‌ها

 چه حلاج‌ها رفته بر دارها

چه دارد جهان جز دل و مهر یار

 مگر توده‌هایی ز پندارها

ولی رادمردان و وارستگان

 نبازند هرگز به مردارها

مهین مهرورزان که آزاده‌اند

  بریدند از دام جان تارها

به خون خود آغشته و رفته‌اند

 چه گل‌های رنگین به جوبارها

بهاران که شاباش ریزد سپهر

 به دامان گلشن ز رگبارها

کشد رخت سبزه به هامون و دشت

  زند بارگه گل به گلزارها

نگارش دهد گلبن جویبار

  در آیینهٔ آب رخسارها

رود شاخ گل دربر نیلُفر

برقصد به صد ناز گلنارها

دَرَد پردهٔ غنچه را باد بام

 هزار آورد نغز گفتارها

به آوای نای و به آهنگ چنگ

  خروشد ز سرو و سمن تارها

به یاد خم ابروی گلرخان 

بکش جام در بزم می‌خوارها

گره را ز راز جهان باز کن

 که آسان کند باده دشوارها

جز افسون و افسانه نبود جهان

  که بسته است چشم خشایارها

به اندوه آینده خود را مباز

که آینده خوابی‌ست چون پارها

فریب جهان را مخور زینهار

 که در پای این گل بود خارها

پیاپی بکش جام و سرگرم باش

  بهل گر بگیرند بیکارها

بر خاک بخواب نازنین   تختی نیست /

آواره شدن حکایت سختی نیست /

از پاکی اشک های خود فهمیدم /

لبخند همیشه راز خوشبختی نیست .

بی تو مهتاب شبی، باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

در نهانخانه ی جانم، گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید،

عطر صد خاطره پیچید

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه، محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب وصحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید  گفتی:

"که از این عشق حذر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب آیینه عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا، که دلت با دگران است.

تا فراموش کنی، چندی ازین شهر سفر کن"

با تو گفتم: " حذر از عشق؟  ندانم

سفر از پیش تو، هرگز نتوانم،

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم، نتوانم."

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب، ناله ی تلخی زد و بگریخت...

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم..