اینایی که هر روز میرن آتلیه عکس میگیرن میذارن فیسبوک؛
انسانای عادی نیستن...اینا قهرمانن
2ساله دانشگاه به من میگه 6 قطعه عکس بیار واسه پرونده ت تا مدرکتو بدیم

                               

         آنــــکه  آرام دل و راحـت جـان بــود کـجـاست ؟

         و آنــــکه درجان و تنم تاب و تب افزود کـجـاست ؟

         دلـبـری کـــــــرد و زپیشم سفری کـــــرد  بـرفـت

         او که کــــــرده بــه لـبم خـنده ی محدود کـجـاست ؟

         ما ز بـیـگـانـــــــــه هـمی خشت و جــــدا بـنهادیـم

         یــار دیـــریـنـه ی ما ایــــن ره و پـیـمود کـجـاست ؟

         هست او دردل مـن تـــا کــــــه شوم زنـــده بـگــور

         چـرخ ایـن عشق وچنین سرزده چـرخوند کـجـاست

         بـــی وفــــایـــــــی نـبـود در دل آن لـعـبـت پــــاک

         کـــــــــــرده راه دلـشو پــیـلـه ی مسدود کـجـــاست ؟

ال چک داها بو قلبیمی ویران المکدن
عشقونده منی هرگجه گریان المکدن

بیر یاره وریبسان منه ای قامتی رعنا

عاجیزدی حکیملر منه درمان المکدن

بیر درد قانان یوخدی منیم دردیمی قانسین

یاندی جگیرم دردیمی پنهان المکدن

ﺭﻭﺯﯼ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﮐﻮﻫﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ
ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﺎﮐﻬﺎﯼ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﻣﺘﺤﻤﻞ
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟
ﻣﻮﺭﭼﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ
ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﻭﺻﺎﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻭﺻﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ
ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﻨﻢ .
ﺷﺨﺺ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﻮﺡ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﯽ.
ﻣﻮﺭﭼﻪ ﮔﻔﺖ: ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻌﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺷﺨﺺ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﻼﺵ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻟﻪ ﻛﺮﺩ ﻭﮔﻔﺖ ﺭﻳـ # ﺩﻡ ﺗﻮ ﻣﺨﺖ ....ﺧﻠﻤـــﻐﺰ !!

الکی میگن علم پزشکی تو ایران خیلی پیشرفت کرده
من ده تا دکتر رفتم هیچ کدوم .ن
تونستن یه مریضی تو من پیدا کنن که ماه رمضون روزه نگیرم.

رسم رفاقـــــــــــت اینه که
با رفیـــــق پیرشــــــــــــى
نه اینکه وســـــــــــط راه از رفیـــــق سیرشـــــــــــــى

دلیل دندان گیری برای عشق دیگری پیدا نکردم..
فقط به دنبال بهانه بودم تا
فرار کنم.. از خودم.. از عشق.. و ...
از تویی که خاطراتت
چون تقدیر، به پای آینده ام گره شده است..
....
...به او نوشتم که بعد از تو
آنقدر سنگ تمام برای بی کسی ام و
آنقدر «نه» را
در گیومۀ نگاه خریدارانۀ عشاق این حوالی گذاشته ام..
آنقدر سر حرف را با شعر باز کرده ام و
آنقدر به دروغ
قربان صدقۀ تنهایی ام رفته ام که...
دیگر از پسش بر نمی آیم..
 گلستان کردن آتشی را که تو
به جانِ بغض و احساس و زندگی ام... زبانه زدی..