خندیدن خوب است....
گریه آدم را آرام میکند...
اما....
لعنت بر بغض....
بر بغض...

با شروع ماه مبارک رمضان این سوال بازم پیش میاد :که خدایا فرو دادن این همه بغض روزه رو باطل نمیکنه؟؟؟!

درس ضمیرها را یاد نمی گیرم !
من . . . تو . . .
و استاد داد می زند ادامه ؟؟؟
بغضم می گیرد. ادامه می دهم :
تو . . . او . .
و فریادش آتشم میزند . پس “من” چه شد؟’
کاش استادم می فهمید با ادامه اش
“من” حذف خواهم شد.

تویی ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺩﻟﺖ ﻭﺍﺳﻪ ﻳﻪ بی ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻨﮕﻪ ...

تویی ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍی ﺑﻬﺶ ﺯﻧﮓ ﺑﺰنی ﻭلی ﻏﺮﻭﺭﺕ ﻧﻤﻴﺬﺍﺭﻩ ...

تویی ﮐﻪ ﺑﻐﻀﺘﻮ ﻗﻮﺭﺕ ﻣﻴﺪی ﮐﻪ ﻳﻪ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻳﻪ نکنی ...

تویی ﮐﻪ ﻫﺮ ﺁهنگی ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪی ﻳﺎﺩ ﻳﻪ ﻧﻔﺮ میفتی ...

تویی ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻴﺎی ﻳﻪ ﮐﺎﺭی کنی میگی: ﺑﻴﺨﻴﺎﻝ ...

تویی ﮐﻪ ﻭﺍسه ﺧﻮﺩﺕ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻴﺨﻮنی ...

تویی ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﺗﻮی ﺩﻧﻴﺎی ﻣﺠﺎﺯی ﻏﺮﻕ ﺷﺪی ...

تویی ﮐﻪ حتی ﺗﻮی ﺩﻧﻴای ﻣﺠﺎﺯی ﻫﻢ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﮔﻢ ﮐﺮﺩی ...

تویی ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺪﻭنی ﭼﻪ ﺭیختی ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺧﺎلی کنی ...

با کدوم رنگ سیاهی میشه تو عزات سهیم شد

با کدوم حرف تسلی میشه باز مثل قديم شد

با کدوم گريه زاري ميشه از ياد تو رد شد

با چه درسي ميشه بي تو زنده بودن رو بلد شد

باورم نميشه نيستي

باورم نميشه رفتي

اما باور كن هميشه

توي قلب من نشستي

توكه نيستي خاليه جات توي هر لحظه و هرجا

از تو عكس وخاطراتت مونده يادگاري اينجا

كاش ميشد يه بار ديگه ببينم تو رو كنارم

تا بتونم بدي هامو از دلت بيرون بيارم

كلي حرفاي نگفته مونده پشت بغض چشمام

ديگه گريه چاره ساز نيست بي تو دنيارو نميخوام

باورم نميشه نيستي

باورم نميشه رفتي

اما باور كن هميشه

توي قلب من نشستي...

قطره قطره اشکام میباره عشقم از نبودن تو

چه جوری باور کنه دل رفتنو نبودنتو

دلم از غصه گرفته تو کجایی مهربونم

بعد تو اخه چه جور زنده بمونم

بعدتو نیست دیگه قلبم پناه بی پناهی

تو منو تنها گذاشتی نکردی حتی نگاهی

دلمو ساده شکستی ندیدی غم نگامو

چه اسون تنهام گذاشتی نشنیدی بغض صدامو

عروسیت مبارک عزیزم

برایت خواهم نوشت

از ابهام لحظه ها

از تردید

از حجم مرگ آور نبودنت

از کسانی‌ که رد می‌‌شوند و بوی تو را می‌‌دهند

... برایت خواهم نوشت

از حدیث تلخ بغض‌های تا ابد

از قناعت به یک خاطره ، یک یاد

از صبوری من و جای خالی‌ تو و شب‌های من

برایت خواهم نوشت

حتی تو هم برای من نبودی...

نه دیگر بغض در این گلو مانده ...

نه اشکی بر دل ...

نه غباری بر لب ...

بال هم نباشد ، می پرم تا آنجایی که ماه مرا می خواند ...

نمی دانم شاد یا غمگین ...

نه بادی می وزد اینجا ... نه باران می شناسم دیگر ...

برگ ها هم خشکشان زده از این سکوت طولانی ...

احساسم بی احساس شده است انگار ...

نبض ندارند رگهایم ...

نکند مرگ اینجا باشد امشب ؟!؟!

سکوت عجیبی دارد اینجا...

تنها من مانده ام و خیال بودنت، خنده هایت و

نوشته هایم که ...

با دلم چه کرده ای!؟ با من چه می کنی !؟

دلم برایت تنگ می شود

وقتی می خواهمت

وقتی بلند بلند می خوانمت ونیستی، تنهایی عجیبی

است دیوانه ام می کند گاهی ...

می دانم آرزوی دیدنت فقط خیالیست شیرین ...

کاش اینجا بودی

درست روبروی من!

سکوت می کردیم و در آن سکوت

من جرعه جرعه از شهد نگاهت سیراب می شدم

کاش می دانستی دلتنگی با دلم چه ها می کند

کاش می دانستی دلم .....

دلم گرفته ….

خیلی دلم گرفته….

انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد…

انگار این بغض لعنتی نمیخواهد بشکند…

نبودی من برایت گریه کردم

برای غصه هایت گریه کردم

من امشب بغض تلخم را شکستم

نشستم بی نهایت گریه کردم

چو در پسکوچه های چشمم امشب

ندیدم رد پایت گریه کردم

تو کوهم بودی و هستی کجایی؟

که من برشانه هایت گریه کردم

بگو ای آسمان با او که امشب

به یادش پا به پایت گریه کردم

چو بودی گریه میکردی به حالم

نبودی من به جایت گریه کردم