این روزها زل میزنم تو چشمانم
خودم را بهانه میکنم برایه خنــــــدیدن..
قدم میزنم پا به پـــــایه ی خودم
ودستم میگیرد دست دیگرم را..
تــــــــــا گم نشوم میان این همه تنهــــــــــایی..

من
بهانه ای بیش نبودم...
این را مسیر نگاهت گفت...!!

سرم را که تکیه می دهم

به سینه ی ِ مردانه اَت

همه ی ِ کوه ها کم می آورن َد

اَمن ِ آغوش ِ توست که

بهانه ایی می شوَد

پر است خلوتم از ياد عاشقانه ی او ** گرفته باز دل کوچکم بهانه ی او
نسيم رهگذر اين بار هم نياورده ** به دست قاصدکي نامه يا نشانه ی او
مسافران همه رفتند و باز جا ماندم ** کدام جاده مرا مي برد به خانه ی او؟
در اشتياق زيارت به خواب مي بينم ** کبوترانه نشستم بر آستانه ی او
منو دوبال شکسته، من و دودست نياز ** چگونه پر بکشم سمت آشيانه ی او؟
غروب ابري پاييز مي چکد در من ** پرم ز هق هق باران کجاست شانه ی او؟

بيزارم از اين كه اسم هرزگى هايت را آزادى و اسم نگرانى هايم را گير ميگذارى و براى بى تفاوتى هايت اعتماد را بهانه مى آورى.

گاهی دلتنگ تو و تمام نوشته هایم می شوم...
باز میکنم... دفترچه ام را نگاه می کنم... و میخوانم...
این ها احساسات من هستند.
گاهی خشک می شود...
و گاهی...
وجودم را لبریز می کند
: بازهم برگه پر می کنم... قلم میزنم
به اینها چه می گویند؟؟؟؟ نوشته ، نثر، عادت، دلتنگی، احساس یا تو...
: زیبای من
نیازی به پاسخ نیست همین که بهانه ی نوشتنم شدی ... بس است

کاش حداقل جوانمردی میکردی،
و "مهربانی ام" را بهانه ی رفتنت نمیکردی!
تا من مجبور نشوم هر روز "سنگ" را نشان دلم بدهم
و بگویم اگر مثل این بودی...او"نمیرفت

دلم بهانه ات را مي گيرد

چقدر امروز حس مي کنم نبودنت را

صدايت در گوشم مي پيچد و من بي اختيار مي گويم : . . . .

جــــــــــــانم ... مـــــ ــــــــــرا صدا کردي

تنهایی یعنی
بعضی اشکا...
بی‌دلیل... بی‌بهانه... یه دفعه‌ای... نصف‌ شبی...
عجــــیب آدم رو آروم می‌کن

برای خودت زندگی کن،
کسی‌ که ترا دوست داشته باشد،
با تو میماند،
... برای داشتنت می‌جنگد...
اما اگر دوست نداشته باشد،


به هر بهانه‌‌ای میرود

.