تقدیم به تو که واقعیت تمام آینه های زلالی نگاهم کردی و من شعله کشیدم.

نگاهم کردی و من آبی شدم. نگاهم کردی و آفتابی ترین سمت غزل گشتم.

نگاهم کردی و من شاعر شدم. بارانی ترین شاعر. دلداده ترین شاعر.

و من از نگاه تو تا خدا رفتم و به زیارت آسما نی ترین معبد آسمانها رسیدم . من زائر چشمان تو شدم .

زائر ضریح دریا . زائر دقایق آسمان . زائر حقیقت کهکشانها .و من زائر تو شدم .

زائر چشمهایی که تمام دنیای من شدند . چشمهایی که مرا به قله می رسانند .

چشمهایی نه از جنس غزل بلکه خود غزل. خود خود عشق . تمام تمام صداقت .

چشمهایی مثل چشمه سار ترا نه در سکوت شاعر. چشمهایی به رنگ دلهای بی ریا .

به شکل قشنگ حادثه ی عشق . چشمهایی شبیه خود اتفاق عشق.

به دیدن چشمهای تو که می آیم عجیب یاد آسمان می افتم و دلم پر پرواز میگیرد و مرا تا اوج تو پر می دهد .

به دیدار چشمهای تو که می آیم چنان در جذبه ی اهورائیت گم می شوم که زمان در ذهن خاطره ام نمی ماند.

باورت شود یا نه ....

روزی می رسد که دلت برای هیچ کس ؛

به اندازه ی من تنگ نخواهد شد ..

برای نگاه کردنم ؛

برای بوسیدنم ؛

برای خندیدنم ؛

برای اذیت کردنم ؛

برای تمام لحظاتی که در کنار من داشتی ....

روزی خواهد رسید که در حسرت تکرار دوباره ی من خواهی بود ..

می دانم روزی که نباشم هیچ کس تکرار من نخواهد شد ..... .