حالا دیگر نه از حادثه خبری هست
و نه از اعجاز آن چشم های آشنا
از دلتنگی ها هم که بگذریم
تنهایی تنها اتفاق این روزهای من است...

از این به بعد شکستن دل ممنوع شد
و شکننده آن محکوم به دیه ی تنهایی می شه
(ستاد مبارزه با تنهایی)

دلم تنگ است این شبها یقین دارم که میدانی
صدای غربت من را ز احساسم تو می خوانی
شدم از درد تنهایی گلی پژمرده و غمگین
ببار ای ابر پاییزی که دردم را تو میدانی
میان دوزخ عشقت پریشان و گرفتارم
چرا ای مرکب عشقم چنین آهسته میرانی
تپش های دل خسته چه بی تاب و هراسانند
به من آخر بگو ای دل چرا امشب پریشانی
دلم دریای خون است وپر از امواج بی ساحل
درون سینه ام آری تو آن موج هراسانی
همواره قلب بیمارم به یاد توشود روشن
چه فرقی می کند اما تو که این را نمی دانی

به هم می رسیم 3 نفر میشیم . من و تو و شادی . از

هم دور میشیم 4 نفر میشیم . تو و تنهایی ، من و

خاطره .

‫در این تنهایی تاب ماندم دگر ندارم انقدر تنهای تنهایم که حتی فرشته مرگ هم میل با من بودن ندارد

درد و دلی دارم از تنهایی و غربت از این زمانه نامرد که با من چه ها کرد این نامرد

تنهایی یعنی :
ی بغض کهنـــــــه
ی چشم خیس
ی موزیک لایت
ی فنجون قهوه تلخ...!!!‬

به شانه ام زدی که تنهاییم را تکانده باشی!
به چه دل خوش کنم؟
به تکاندن برف از روی آدم برفی؟!!

آنگاه که “تنهایی” تو را می آزارد ، به خاطر بیاور که خدا بهترین های دنیا را تنها آفریده...

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
وقت است که یک چندی در خانه ی ما آیی
در خانه ی ما آمد ،‌ آن پادشه خوبان
آن پادشه خوبان ‌; داد از غم تنهایی . . .