امشب بیا و حس مرا بی قفس بکش
از راه دور بوی تنم را نفس بکش

یر دشتهای بی کسی ام ، هر شقایقی
روییده بود ، چیده ، کمی خار و خس بکش

طعمی که بوسه ام به لبانت چشانده بود
مثل شراب یا عسل ، اصلا نه ، گس بکش

خیری از عشق با تو ندیدم بیا کمی
بگذر از این ریا و مرا پر هوس بکش

من تشنه ام که همشب تنهایی ات شوم . . .
ای دل بخواب و باز خیالی عبث بکش . . .

چه شـباهـت متـفـاوتی بـین ماسـت…!!!

تـو دل شـکـسـتـه ای ،من دلــشــکـسـتـه ام ..

 

گفتی:

شاید برگشتم..

هنوز زنده ام!

به امید همان “شاید” ..

 

آرامشی ملیح در گوشه چشمانم..

مانند بارانی بروی شیروانی..

اما…

ناودان ندارد..!!

غصه هایم درون سینه ام به چاه میروند

 

درگیر جنگ تن به تنم با تنی که نیست…

دارم شکست میخورم از دشمنی که نیست…

 

خواهش دارم روبه روی من نمان ،

عبور کن ،اگر نمی خواهی بر تیره بختی من گواهی دهی

کوچه را طی کن

و در انتهای کوچه محو شو ،

همان گونه که آدم های خوشبخت محو می شوند...

 

دلم یک دنیا تنهایی میخواهد

با یه عالمه تو

و تمام گوشه کنارهای آغوشت

 

شازده کوچولو می گفت:

گل من گاهی بداخلاق و کم حوصله و مغرور بود

اما ماندنی بود

همین بودنش بود که او را تبدیل به گل من کرده بود

 

 

توقع زیادی نیستــ خواستن امنیت آغوش

تــــــــــــــو

و....

عشقی که زیر خطـ کمـــربنـد نباشــــــد

!!!!!

!!!!!

عشقی که زیر خطـ کمـــربنـد نباشــــــد

و....

تــــــــــــــو

توقع زیادی نیستــ خواستن امنیت آغوش

زندگی تجربه است، تجربه یِ تنهایی،
ما همانیم که بر نقش زمین حیرانیم.
یا همانی که در کاسه یِ آب
لبِ تنهاییِ شب
پسِ دیوار سکوت
از دهانِ دلِ تنهایی ماه، خود را می بینیم
و به توفیق خزان
غمِ آفت زده ای از درختِ تکِ خشکیده یِ خود می چینیم.
زندگی تجربه است، تجربه یِ تنهایی.
گاه به الطافِ بهار گل ها می رویند
گاه به دندانِ زمستانیِ باد ریشه ها می پوسند.
زندگی تجربه یِ توامانِ قله و طوفان است
دره و دریاهاست،
زندگی تجربه یِ آدمیانِ تنهاست،
زندگی داستانِ پیرمرد و دریاست...

وقتی نیستم
کی سر روووی زانوت
بزاره
این تنهایی
نگو که
تمومی نداره

یه کاری کن
از این زخمه کاری
رها شم
همین روزا بیام تا
تورو داشته باشم