تنهایی هم برای خودش عالمی دارد …
حداقل خیالت راحت است که دیگر دلت نمیشکند !

یاد داری که موسم پاییز

جانب باغ و بوستان رفتیم

دست در دست یکدگر باهم

از پی دیدن خزان رفتیم

پنجه های چنار زرد و نزار

زیر پای من و تو می شد خرد

باد پاییز های و هوی کنان

برگها را به هر طرف می برد

گلبن نسترن ز بی برگی

بیدسان پیش باد می لرزید

گه ز تاراج باغ می نالید

گه ز تشویش باد می لرزید

شاخه های صنوبر و شمشاد

بر سر خاک زر می افشاندند

برگها زیر پای ما نالان

قصه ای دردناک می خواندند

خسته و دلشکسته می گفتند

مرگ مطلوبتر ز تنهایی ست

پایفرسود پای دوست شدن

دوستان خوبتر ز تنهایی ست

یاد داری که موسم پاییز

جانب باغ و بوستان رفتیم

دست در دست یکدگر باهم

از پی دیدن خزان رفتیم

پنجه های چنار زرد و نزار

زیر پای من و تو می شد خرد

باد پاییز های و هوی کنان

برگها را به هر طرف می برد

گلبن نسترن ز بی برگی

بیدسان پیش باد می لرزید

گه ز تاراج باغ می نالید

گه ز تشویش باد می لرزید

شاخه های صنوبر و شمشاد

بر سر خاک زر می افشاندند

برگها زیر پای ما نالان

قصه ای دردناک می خواندند

خسته و دلشکسته می گفتند

مرگ مطلوبتر ز تنهایی ست

پایفرسود پای دوست شدن

دوستان خوبتر ز تنهایی ست

مار از پونه، من از مار بدم می‌آید
یعنی از عامل آزار بدم می‌آید
هم ازین هرزه علف‌های چمن بیزارم
هم ز همسایگی خار بدم می‌آید
کاش می‌شد بنویسم بزنم بر در باغ
که من از این‌همه دیوار بدم می‌آید
دوست دارم به ملاقات سپیدار روم
ولی از مرد تبردار بدم می‌آید
ای صبا! بگذر و بر مرد تبردار بگو
که من از کار تو بسیار بدم می‌آید
عمق تنهایی احساس مرا دریابید
دارد از آینه انگار بدم می‌آید
آه، ای گرمی دستان زمستانی من
بی‌تو از کوچه و بازار بدم می‌آید
لحظه‌ها مثل ردیف غزلم تکراریست
آری از این‌همه تکرار بدم می‌آید

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد
من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد
من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد
من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد
نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد
من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد
همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد
رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد

تو مثل حادثه ی عشق ناگهان و زیبایی
شبیه صبح گل سرخ دلفریب و رویایی

تو نا گهانگی شعر را سبب هستی
دلیل عصمت این واژه های شیدایی

دوباره پلک غزل می پرد خمار آلود
دوباره دست دلم را بگیر دریایی !

بگیر و از عطش چشم خود شرابم ده
مرا که سهم توام یادگار تنهایی

تو سر نوشت منی ای سرشته با غزلم!
که بیت بیت مرا کرده ای فریبایی

به جرعه جرعه ی چشمت که تشنه خواهد ماند
تمام دفتر من بی تو ای مسیحایی

چوپان قصه ی ما دروغگو نبود ، او تنها بود و از فرط تنهایی فریاد گرگ سرمیداد ، افسوس که کسی تنهایی اش را درک نکرد و در پی گرگ بودند و در این میان فقط گرگ فهمید که چوپان تنهاست.

.

<sup>بی تو بودن را معنا می کنم با تنهایی و آسمان گرفته

آسمان پر باران چشم هایم

بی تو بودن را معنا می کنم با شمع , با سوزش ناگریز شمعی بی پروانه

بی تو بودن را چگونه میتوان تفسیر کرد

وقتی که بی تو بودن خیلی دشوار است ؟</sup>