سلامتی پسرا

فک میکنی پسرا خسته نشدن؟
همیشه به یه تیکه آهن فروخته شدن
وقتی پولی تو جیبشون نبوده محل سگم بهشون نذاشتن
از بیکاری از بی پولی
تفریحشون یدونه سیگاره و هفته ای یه بار اگه بشه مشروب تازه اونم با ترس و لرز
رو هرکی دس گذاشتن یا بچه مایه دارا ازشون گرفتنش یا یکی اومد از گذشته ننگین طرف واسشون تعریف کرد
بخدا اونام کم آوردن اما غرور مردونشون اجازه نمیده بیاین جار بزننن!

سلامتی همه پسرا که همه چی رو توو خودشون حبس میکنن...

شب دوم ماه رمضون بود" />منم شبش دیر اومده بودم خونه خیلی خسته بودم تازه خوابم برده بود" /> که دیدم یکی داره بالاسرم باهام شوخی میکنه و قلقلک میده کف پامو" /> فکر کردم داداشمه گفتم کرم نریز پدر سگ" /> یهو چشمو باز کردم دیدم بابامه" />" />" />، بابای ما هم قاطی بلند بلند مادرمو صدا زد: خانوووووووم بیا تحویل بگیر پسرت به من میگه پدر سگ! مادر ما هم بنده خدا تازه از خواب پاشده بود حالیش نبود " />گفت غلط کرده، پدر سگ خودشه" /> بابام گفت تو نمیخواد طرفداری کنی غذاتو بپز " />" />" />

آیا از مطالب من راضی نیستید؟ آیا از من خسته شده اید؟ سرتان را به نزدیکترین دیوار بکوبید همینه که هست

همیشه خسته از روزای برفی عشق پریشون شده ی دو حرفی
گفته بودم اگه دلت گرفتست کُنج دلم جا واسه ی دلت هَست
شاید دلت خواست و پاهات نیومد یا شایدم دلت باهات نیومد
هر چی که بود بذار که گفته باشم هر جا که هست دلت منم باهاشم
عشق گذشته از پُل دشت پر از گِلایُل گم شده ی دو حرفی خسته ی روز برفی
گفته باشم هنوزم اگه دلت گرفتس بیا که کُنج قلبم جا واسه ی دلت هَس
حالا که تقویم من زمستوناش زیاده تو کوچه های سردش همیشه برف و باده
باید بیای ببینم بهار خنده هاتو بیا بذار تموم شه روزای برفی با تو

در سرزمین قلبم خانه ای ساختم که پنجره هایش هیچ گاه از دیدنت خسته نمی شدند ،
در این خانه همیشه خاطراتم را مرور می کنم ،
اگر چه ازت دور شدم ولی حرف های گرمت آرامش بخش دل پر از غم من است ،
نام تو همیشه در ذهنم و یاد تو همیشه در قلبم جاریست

سکوتم را دوست دارم زیرا در آن هزاران فریاد نهفته است. و تو ای مهربان! فریادم را از سکوتم و از چشمان خسته ام بخوان و مرا یاری کن

آن شب که که زعشق خسته بودم درمانده دلی شکسته بودم رفتم به سراغ مطرب و می  دیدم که چو من خراب و خوابند

ناله روح وای چه خسته می کند تنگی این قفس مرا پیر شدم نکرد از این رنج و شکنجه بس مرا پای به دام جسم و دل همره کاروان جان آه چه حسرت آورد زمزمه جرس مرا گرگ درنده ئی به من تاخت به نام زندگی پنجه که در جگر زند نام نهد نفس مرا طوطی هند عالم قدسم و طبع قند جو وه که به گند خاکیان ساخته چون مگس مرا من که به شاخ سرو و گل پا ننهادمی , کنون دست نصیب بین که پر دوخت به خار و خس مرا آب و هوای خاکیان نیست به عشق سازگار آتش آه گو بسوز آنچه به دل هوس مرا جز غم بی کسی در این سفله سرای ناکسی من نشناختم کسی گو مشناس کس مرا ناله شهریار از این چاه به در نمی شود ور نه کمند مو هلد ماه به دسترس مرا