تو عاشقانه ترین فصل از کتاب منی
غنای ساده و معصوم شعر ناب منی

رفیق غربت خاموش روز خلوت من
حریف خواب و خیال شب شراب منی

تو روح نقره یی چشمه های بیداری
تو نبض آبی دریاچه های خواب منی

...ــ سیاه و سرد و پذیرنده ــ آسمان توام
ــ بلند و روشن و بخشنده ــ آفتاب منی

مرا بسوی تو جز عشق بی حساب مباد
چرا که ماحصل رنج بی حساب منی

همیشه از همه پرسیده ام ، رهایی را
تو از زمانه کنون ، بهترین جواب منی

دگر به دلهره و شک نخواهم اندیشید
تویی که نقطه پایان اضطراب منی

گُریزی از تو ندارم ، هر آنچه هست ، تویی
اگر صواب منی یا که ناصواب منی

بعضی ها از دور می درخشند
.
.

نزدیک تر که میشوی
یک تکیه شیشه ی شکسته ای بیشتر نیستند
.
.

باید به آنها لگد بزنی تا از مسیر نور دور شوند
و چشمان دیگری را خیره نکنند و گول نزنند

دلتنگ که باشی ،


آدم دیگری می‌شوی


خشن‌تر.. عصبی‌تر.. کلافه‌ تر و تلخ‌ تر


و جالبتر اینکه ، با اطرافیان هم کاری نداری


همه اش را نگه میداری و دقیقا سر کسی خالی میکنی ،


که دلـتنگ اش هستی...

مواظب کلماتی که در صحبت استفاده میکنید باشید
آدمها شاید شما را ببخشند ، اما هرگز فراموش نمیکنند

من اصولن آدم خشنی نیستم ؛ یعنی فکر نکنم باشم !
.
.
.
.
.
.
.

فقط نمیدونم چرا وقتی متن میزارمو لایك نمى كنین ،

خیلى بی دلیل ، احساس میکنم بهم محل نمیذارین !

بعد دوس دارم بزنمتون ، بگیرم تک تک موهاتونو از جا بکنم!

بعدشم آهن مذاب روو دستا و توو چشم و چالتون بریزم !

بعدبا دمپایی ابری خیس بزنم تو دهنتون , بعد .........

کلن یه همچین روحیه ی لطیفی دارم من

من آن ستاره ی نامرئی ام که دیده نشد
صدای گریه ی تنهایی اش شنیده نشد
من آن شهابِ شرار آشنای شعله ورم
که جز برای زمین خوردن آفریده نشد
من آن فروغِ فریبای آسمان گردم
که با تمام درخشندگی سپیده نشد
من آن نجابت درگیر در شبستانم
که تار وسوسه بر قامتش تنیده نشد
نجابتی که در آن لحظه های دست و ترنج
حریرِ عصمتِ پیراهنش دریده نشد
من از تبار همان شاعرم که سروِ قدش
به استجابت دریوزگی خمیده نشد
همان کبوتر بی اعتنا به مصلحتم
که با دسیسه ی صیاد هم خریده نشد
رفیق من ! همه تقدیم مهربانی تو
اگرچه حجم غزل های من قصیده نشد