دیدی آنرا که تو خواندی به جهان یار ترین

چه دل آزارترین شد چه دل آزارترین

من از ایینه کوچک خانه

به آن چهره ی غمگین مینگرم ...

هنوز رد اشکهایم روی صورتم جاریست ....

تقدیرم همان بود که تو نوشتی

تو  را باور کردم

همان گونه که بودی

همان گونه که گفتی

                 همیشه فردای مرا می خواندی ...!

اما دیگر نیستی

تا فال     فردای مرا بگویی

درد دارم اما چیزی نمی گویم

 شاید فردا زندگیم معنای دیگری گیرد ....!