دارم سخني با تو و گفتن نتوانم

وين درد نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت

من مست چنانم كه شنفتن نتوانم

شادم به خيال توچو مهتاب شبانگاه

گردامن وصل تو گرفتن نتوانم

چون پرتو ماه ايم وچون سايه ديوار

گامي ز سر كوي تو رفتن نتوانم

دور از تو من سوخته در دامن شبها

چون شمع سحر يك مزه خفتن نتوانم

فرياد ز بي مهريت اي گل كه در اين باغ

چون غنچه پاييزشكفتن نتوانم

اي چشم سخنگو تو بشنو ز نگاهم

دارم سخني با تو و گفتن نتوانم

غم دل با که بگویم که مرا یاری نیست

جز تو ای روح روان، هیچ مددکاری نیست

غم عشق تو به جان است و نگویم به کسی

که در این بادیه غمزده، غمخواری نیست

راز دل را نتوانم به کسی بگشایم

که در این دیر مغان رازنگهداری نیست

ساقی، از ساغر لبریز می دم بربند

که در این میکده می زده، هوشیاری نیست

درد من، عشق تو و بستر من، بستر مرگ

جز توام هیچ طبیبی و پرستاری نیست

لطف کن، لطف و گذر کن به سر بالینم

که به بیماری من جان تو، بیماری نیست

قلم سرخ کشم بر ورق دفتر خویش

هان که در عشق من و حسن تو، گفتاری نیست

بیتو چقدر خرد و خمیرند لحظه‌ها

مثل منِ فلک‌زده پیرند لحظه‌ها

مثل منِ فلک‌زده مثل منِ غریب

بی‌تو چقدر خاک بگیرند لحظه‌ها

انگار در نگاه تو تکثیر می‌شوند

انگار بر تو بخش‌پذیرند لحظه‌ها

حالا منم و گریه برین درد مشترک

از زندگی بدون تو سیرند لحظه‌ها

«بگذار تا مقابل روی تو بگذریم»

پیش از دمی که بی‌تو بمیرند لحظه‌ها

پرستو ها چرا پرواز کردید جدایی را شما آغاز کردید خوشا آنانکه دلداری ندارند به عشقو عاشقی کاری ندارند خداحافظ برای تو رهایی برای من فقط درد جدایی خداحافظ برای تو چه آسان ولی قلبم ز واژه اش چه سوزان