پاهایت را بگذار اینجا…
درست روی قلبم…
ببخش مرا …
چیز دیگری نداشتم که فرش قدومت کنم …
آهسته قدم بردار اینجا…
تارو پود این فرش قرمز پر از گل احساسم است…!
.......................................................
اگر بدانی جایگاهت کجاست ، مرا باور میکنی
اگر بدانی چقدر دوستت دارم ، درد مرا درمان میکنی
تو عزیزی برایم ، تو بی نظیری برایم ، حرف دلم به تو همین است
قلبت می ماند تا آخرین نفس برایم
.

چه بد کردم؟
چه شد؟
از من چه دیدی؟ که ناگه دامن از من درکشیدی
چه افتادت که از من برشکستی؟
چرا یکبارگی از من رمیدی؟
چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی ندیم و مونس و یارم تو باشی
دل پر درد را درمان تو سازی شفای جان بیمارم تو باشی...

آدما تغییر نمیکنن...
گاهی ناجوانمردانه ....
تظاهر میکنن...