خدایا!

دستانی را در دستانم قرار بده

که پاهایش با دیگری پیش نرود...

و من چقدر دلم می خواهد همه داستانهای پروانه ها را بدانم که بی نهایت بار درنامه ها و شعر ها
در شعله ها سوختند
تا سند سوختن نویسنده شان باشند
پروانه ها
آخ
تصور کن
آن ها در اندیشه چیزی مبهم
که انعکاس لرزانی از حس ترس و امید را
در ذهن کوچک و رنگارنگشان می رقصاند به گلها نزدیک می شوند
یادم می آید
روزگاری ساده لوحانه
صحرا به صحرا
و بهار به بهار
دانه دانه بنفشه های وحشی را یک دسته می کردم

عشق را چگونه می شود نوشت
در گذر این لحظات پرشتاب شبانه
که به غفلت آن سوال بی جواب گذشت

دیگر حتی فرصت دروغ هم برایم باقی نمانده است
وگرنه چشمانم را می بستم و به آوازی گوش میدادم که در آن دلی می خواند
من تو را
او را
کسی را دوست می دارم

برگرفته از اشعار مرحوم حسین پناهی

اگر بخواهم ترک دیار و یار کنم

کجا روم به که روی آورم چه کار کنم؟

ز شهر خویش گریزم سوی کدام دیار؟

ز یار خویش هوای کدام یار کنم؟

اگر بمانم تا کی بمانم؟ ای فریاد

وگر فرار کنم تا کجا فرار کنم؟

فرار نیست ز تقدیر نقطه یی جویم

که از فرار گریزم مگر قرار کنم

به هر کجا که روم آسمان همین رنگ است

مگر به در سر از این نیلگون حصار کنم

ز هر که می نگرم درد بایدم پوشید

حدیث خویش بگو با که آشکار کنم؟

کجا ز دشمنی خلق در امان باشم؟

کرا به دوستی خویش اختیار کنم؟

که قاه قاه نخندد به روز من تا من

دمی به دامن او گریه زار زار کنم؟

نزار هر چه طبیبم کرا به سر خوانم؟

شکار هر که جهانم کرا شکار کنم؟

کنار هر که خزیدم ز بیم دانستم

که باید اول از بیم او کنار کنم

نماند هیچ به دستم که یک دو دست دگر

بدین مقامر گردون دون قمار کنم

به دست خون کنم آغاز و دست نو بازم

که با حریف کهن عرض اقتدار کنم

بسوخت ریشه ام از درد و خشک شد بارم

دگر چه سود که سودای برگ و بار کنم؟

به روزگار نشست این همه غمم بر دل

برون مگر غم دل را به روزگار کنم

به جانب همه کاری به درد می خیزم

ز گوشه ی همه راهی به غم گذار کنم

اگر روم همه راهی به اضطرار روم

وگر کنم همه کاری به اضطرار کنم

قیاس حال من از حال خلق نتوان کرد

که خویشتن همه از خویشتن شمار کنم

شکایت از که نویسم؟ که من عدوی منم

چرا به نزد کسان خویش شرمسار کنم؟

گناهکارتر از من گناهکاری نیست

چه کار با تن و جان گناهکار کنم؟

بسوزم این گنه آلوده جان شرم انگیز

تن هوازده را بر فراز دار کنم

چرا بمانم دیگر چرا بسوزم بیش

که پاسداری این جسم و جان خوار کنم؟

بهار آید و اندوه مهرگان دارم

خزان فرا رسد اندیشه ی بهار کنم

حکایت غم با کام خشک لب گویم

شکایت دل با چشم اشکبار کنم

به ذل و خواری هم آخور خران گردم

به خیره خود را با خرس هم قطار کنم

زبان گرگ پی رزق در دهان گیرم

به بوی نوش زبان در دهان مار کنم

برای جاه به چاه سیاه بنشینم

به دوش خویش پی نام ننگ بار کنم

بجویم از همه کس داد و دین و عز و شرف

چو نیست مرثیت مرگ هر چهار کنم

غم گذشته بخوانم به گوش آینده

قیاس امسال از حال و کار پار کنم

ببینم این همه بیداد و جوشم از اندوه

به مهر خامشی اندوه خود مهار کنم

به خانه شکوه ز دزدان زن به مزد برم

به کوی ناله ز یاران بدعیار کنم

بگو به خانه چه با این جگر خوران گویم؟

بگو به کوی چه با آن سگان هار کنم؟

به راه توست مرا دیدگان بیا ای مرگ

که پیش پای تو این جان و سر نثار کنم

خمار باده ی دردم قفیز من پر کن

ز باده ای که بدو دفع این خمار کنم

به انتظار تو عمریست مانده ام مپسند

که عمر خود همه در کار انتظار کنم

اگر به مهر بیایی بیا که از چشمم

نثار خاک رهت در شاهوار کنم

وگر مبارز خواهی به مردی و فحلی

بیا که با تو یکی طرفه کارزار کنم

بیا که با تو نه من غرچه ام نه عنینم

جدال سخت بدین پنجه ی نزار کنم

تو راست بخت تو را دست در کمر آرم

ز بختیاری تو خویش بختیار کنم

چو کامگاری ما هر دو در شکست من است

شکسته گردم تا هر دو کامگار کنم

چرا به پنجه ی پنجاه و شست شصت افتم؟

به چار راه چهل به که اختصار کنم

ز دیدار دلبند خرسند نیست

به مهر تو سوگند ای سست مهر

اگرچه دگر جای سوگند نیست

چو بشکسته یی آخرین عهد من

دگر با توام رای پیوند نیست

بلی آنکه صد بار پیمان شکست

بدو عهد بستن خوشایند نیست

تو را آزمودیم ما بارها

به کار تو جز ریب و ترفند نیست

به دل تا فریبیت صورت نبست

به لبهات نقشی ز لبخند نیست

تو مردم فریبی نیی مهربان

دل تو به مهر کسی بند نیست

سزاوار دست سلیمانیم

نگینی که دیوان ربودند نیست

گوزنی که روبه به چنگ آورد

پسندیدهٔ شیر ارغند نیست

به سویم دگر تیر عشوه مبار

که بر تن ز صبرم کژآغند نیست

دل خستهٔ آرزومند من

که دیگر تو را آرزومند نیست

گسسته ست زنجیر امید و بیش

به دام هوای تو پابند نیست

در خانهٔ دل بسی کوفتم

که جویم تو را لیک گفتند نیست

یاد داری که موسم پاییز

جانب باغ و بوستان رفتیم

دست در دست یکدگر باهم

از پی دیدن خزان رفتیم

پنجه های چنار زرد و نزار

زیر پای من و تو می شد خرد

باد پاییز های و هوی کنان

برگها را به هر طرف می برد

گلبن نسترن ز بی برگی

بیدسان پیش باد می لرزید

گه ز تاراج باغ می نالید

گه ز تشویش باد می لرزید

شاخه های صنوبر و شمشاد

بر سر خاک زر می افشاندند

برگها زیر پای ما نالان

قصه ای دردناک می خواندند

خسته و دلشکسته می گفتند

مرگ مطلوبتر ز تنهایی ست

پایفرسود پای دوست شدن

دوستان خوبتر ز تنهایی ست

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آندم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو ، نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر

چیز ر آنسوی یقین شاید کمی هم کیش تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمکهای تو بود

من عاشق چشمت شدم…