دلخور که باشی ، 

خیلی راحت چمدونت رو می بندی و می ری ،

دلت رو تو دستت می گیری و می گذری .

دلتنگ که باشی ،

اگه همه ی دنیا هم جمع بشن و بهت بگن برو 

بازم بهونه ای واسه ی موندن جور می کنی و می مونی .

اما امان از روزی که هم دلخور باشی و هم دلتنگ ...

امان از روزی که پُر از حرف نزده باشی و ناگفته هات بغض بشه تو گلوت ...

اون موقع ست که تو می مونی و یه حجم پُر از بلاتکلیفی و سردرگمی ... 

ولی باید صبور بود

این سردرگمی ها هم می گذره 

مگــــــــــــه نــــــــــــــه ؟؟؟

تا وقتی که یه دختربچه داره ، تنش رُ واسه شامش می‌فروشه،
به من چه که فلان آرتيست و مطرب، چه مارکی، یا چه جنسی رُ می‌پوشه؟

به من چه که کدوم خواننده‌ی پاپ، به دستش ساعتِ مارکِ رول[!]؟
کدوم رنگ توی دنیا رنگِ ساله؟ تو هالیوود کی اسطوره‌ی س[!]؟

من اين‌جام! بین اين مردم که امید، داره کم کم می‌میره تو دلاشون،
چه‌قدر فاصله دارن تیترا از ما، چه‌قدر اين دَکه دوره از خیابون...