یکی از تفریحات بچگیمون این بود که وقتی زنگ مدرسه رو میزدن هرچی صدا بلد بودیم و تو ذهنمون بود درمیاوردیم یَک حالی میداد ! حس میکردیم تو جنگلیم همراه با دوستای میمونمون…

غصه مرا کشت!!‏ وقتی دیدم.. دست به سینه ایستاده ای!!‏ من تمام راه را.. برای آغوشت دویده بودم!‏

دیروز داشتم تو یه کوچه ای نزدیک خونمون راه میرفتم
دیدم دو تا بچه 4 الی 5 ساله دارن بازی میکنن
کوچه هم خیلی خلوت بود رفتم پشت سرشون سرعتمو کم کردم
گوشیمو در اووردم الکی یه شماره ای گرفتم
.
.
.
.
.
.
.
گفتم : فرید دو تا بچه اینجا هست ماشین رو بردار بیار
تا من کلیه هاشونو در بیارم که بفروشیم یخ هم با خودت بیار
آقا تا اینو گفتم اولی که از شدت گریه غش کرد
دومی هم یه ذره دوید بعد ایستاد خودشو خیس کرد

بلاخره باید به فکر تفریحات سالم بود

در تصوراتم
گاهی
خودم را در راه یافتن جایی
که خاطرات در ان جایی ندارد
تجسم میکردم
جایی که نه شکستها ونه دوریها ونه.....
هیچکدام را در ان جایی نیست
مثلا پارادایز
ولی دیروز فرصتی کردم وبه یک خانه سالمندان سری زدم
پرادایزی بود انجا
همه الزایمر داشتند
عجب بهشتی بود
مست مست
ولی
منو نگرنداشتن
گفتند برای اینجا موندن شرایطت جور نیس

بهترین راه برای به خاطر سپردن روز تولد زنت اینه که فقط یه بار اون روزو فراموش کنی!!

سرویس های تلفن همراه به آدم میفهمونه،<br>قبول کردن بعضی پیشنهادها فقط از اعتبار آدم کم می کنه..

تابستان رخت سفر بر تن کرده و پاییز با تمام عاشقانه هایش در راه آمدن …
اما کسی هنوز اینجا درگیر کشف فصل آمدنت است

صدمین پست را پس از مدت ها میگذارم
دلم به قلم راه نمیرود پس از غیر خودم مینویسم

شاخه هام خشکیدن
ریشه هام از دردن
شونه هام میلرزن
اوستخونام سردن
یه نفر اینجاس که
تو رو دوس داره هنوز
که تو 4 فصل دلش برف میباره هنوز
رد چشمامو نگاه کن
دستامو بگیر تو دستات
یخ این دستارو وا کن
خنده هات سبزه ی عیدن
خنده هاتو دوس دارم
منو با خنده صدا کن