بگذار خورشید ب خود بنازد
مردم این شهر چ میدانند این ک نامش را      "    صبح  "     گذاشته اند
همان شب است ک رنگش پرید
وقتی چشمان سیاهت را باز میکردی ..

_______0000000___________________
________00000____________________
_________000_____________________
_________000_____________________
____0000000000000________________
______000000000__________________
_________000_____________________
_________000___*_*________________
_________000__*____*______________
_______0_000_0______*_____________
________00000 ________*___________
_________000___________*__________
_________000_____________*------____
_______0000000___________________
______000000000__________________
_____00000000000_________________
____0000000000000________________
____0000000000000________________
_____00000000000_________________

قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم،
تا خم کوچه بدنبال تو لغزید نگاهم،
تو ندیدی!
نگهت هیچ نیفتاد براهی که گذشتی .
چون در خانه ببستم ،
دگر از پای نشستم ،
گوئیا زلزله آمد ،
گوئیا خانه فرو ریخت سر من

بی تو من در همه شهر غریبم
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدائی
برنخیزد دگر از مرغک پر بسته نوائی

تو همه بود و نبودی ، تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من ؟
که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل ،
به تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدائی ؟
نتوانم ، نتوانم

بی تو من زنده نمانم ...

میخواهم کبریت بشم
تا به آتش بکشم انبار سیاه فقر را ...

روزگارمیخندی...؟کمی حرمت نگه دار....مگرنمی بینی سیاه پوش ارزوهایم هستم...!!!!

دگر به ماه چه حاجت که آفتابی ام امشب

که داده چشم تو  آسمان آبی ام امشب

مکن محبت از این بیش تا ز شرم نمیرم

حساب کن که همان مرد ناحسابی ام امشب

به جمع پاکدلانم کشانده ای نگرانم

که آبرو ببرد جامه ی شرابی ام امشب

ز پیچ و تاب جهان ایمنم، به زلف سیاهت

اگر گره بخورد زلف پیچ و تابی ام امشب