از خطوط موازیِ پیشانی ات

 پیداست سرنوشت 

هزارو یک شعر شبانه ام ،

نمی صرفد

 که شهرزاد تو باشم.

1. از قضا روزی اگر حاکم این شهر شوم//وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد


2. خون صد شیخ به یک مست فدا خواهم کرد//تا نگویند که مستان از خدا بی خبرند
   


3. داستان داره
   

           تا تو نظاره می کنی ، بر چپ و راست ای صنم    

           از نگهت بــه هــر دو سو ، فتنه بپاست ای صنم

           در دل تـو چه حیله است بـــر دگـــران نظر کنی

           جان منی کـه در ره ات ، جمله فـداست ای صنم

           دونــه مپاش بــر رقیب ، دانـــه خــوردلت شوند

           اشک و سرشک من نگو ، مثل دواست ای صنم

           هلهله و شادی مکن ، تا کــــــــــه مرا بسر کنی

           فتنه ی تو به جان من ، عـین عــزاست ای صنم

           آب بـــه آسیاب آن ، جــانـــی جـان من مـریــــز

           قطره ای آب چشم تــــــو ،  دام بلاست ای صنم

           خیز و بـــه شهر بیدلان ، جـلوه چـــو آفتاب کـن

           معرکــــه طلوع تــــو در هــمه جـاست ای صنم