چه کسی چنان که ماعاشقیم

عاشق تواند بود؟

بگذار بوسه ها مان

یک به یک جاری شوند

تا گلی بی معنا

مفهومی دوباره یابد

بگذار عشقی را عاشق باشیم

که شمایلش تا قلب زمین رسوخ کرده باشد

عشق را دوباره بنا کن

عشق مدفون زمستانی را

که در نیستان یکی خزان سرگشود

و اکنون

از میان ابدیت لب های مدفون

عبور می نماید.

چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند
فصل پاییز هــم آن منظره‌‌‌ها گل دارند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک مطمئنم
همــه در گردش چشــم تــو تعادل دارند!

تا غمت خار گلــو هست، گلــوبند چرا؟
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند؟!

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند؟

برگ با ریزش بـی‌وقفه به من می‌گوید:
در زمین خوردن عشاق تسلسل دارند

هر که در عشق سر از قله برآرد هنر است
همـــه تا دامنــــه‌ ی کــــوه تحمــــــل دارند

از كفر من تا دینِ تو راهی به جز تردید نیست
دلخوش به فانوسم نكن! اینجا مگر خورشید نیست

با حس ویرانی بیا تا بشكند دیوار من
چیزی نگفتن بهتر از تكرار طوطی وارِ من

بی جستجو ایمان ما از جنس عادت می شود
حتی عبادت بی عمل وهم سعادت می شود

با عشق آنسوی خطر جایی برای ترس نیست
در انتهای موعظه دیگر مجال درس نیست

كافر اگر عاشق شود، بی پرده مؤمن می شود
چیزی شبیه معجزه با عشق ممكن می شود!