بی صدا آمد!
چه غوغا کردو رفت
بینوا دل را چه رسوا کردو رفت
در درونم شعله های عشق ریخت
عاقبت صد فتنه بر پا کردو رفت
روز من شب کردو شب را پر ز تب
زندگی را یک معما کردو رفت ...

محکوم عشقم گرفتار یار
مثل پرنده هوادار یار
مثل یه سایه به همراه یار
بود و نبودم به دلخواه یار
هر چی که یار گفت دلم گفت به چشم
از گل و خار گفت دلم گفت به چشم
هر جا که یار بود دلم گفت برو
با گل . خار بود دلم گفت برو
خون شد دل من به افسون یار
فکر دل من پریشون یار
گوشه چشمام فقط جای یار
کار دو چشمام تماشای یار
یار اگر جانانه خریدار شد
دل گل سرخ تو بازار شد
وای گل سرخ دل من خار شد
هر چی شد از دست همین یار شد

خدا منو آفرید که عاشق تو باشم
جز عاشق تو بودن کاری نداشته باشم
خدا به من نفس داد تا از تو شعر ببافم
تا که ببینی هردم دور تو در طوافم
یه حسی داد تا زنده م صدات باشه تو گوشم
به شوق داشتن تو تن پوش عشق بپوشم
خدا چشامو وا کرد تا تو رو خوب ببینم
از دشت دلخوشیها برات شادی بچینم
خدا دلو به من داد تا به تو مبتلا شم
که روز میلاد عشق دست خالی نباشم
خدا تو رو به من داد تا تو قلب تو جا شم
تو مروارید احساس من صدف تو باشم
من صدف تو باشم