گر چه مستيم و خرابيم چو شب هاي دگر

باز كن ساقي مجلس سر ميناي دگر

امشبي را كه در انيم غنيمت شمريم

شايد اي جان نرسيديمبه فرداي دگر

مست مستم مشكن قدر خود اي پنجه غم

من به ميخانه ام امشب تو برو جاي دگر

چه به ميخانه چه محراب حرامم باشد

گر به جز عشق توام هست تمناي دگر

تاروم از پي يار دگري مي بايد

جز دل من دلي و جز تو دلاراي دگر

گر بهشتي است رخ تست نگارا كه در ان

ميتوان كرد به هر لحظه تماشاي دگر

از تو زيبا صنم اين قدر جفا زيبا نيست

گيرم اين دل نتوان داد به زيباي دگر

مي فروشان همه دانند عمادا كه بود

عاشقان را حرم و دير و كليساي دگر

هشیاری و مستیش همه عین نماز است

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز

آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

اسرار خرابات بجز مست نداند

هشیار چه داند که درین کوی چه راز است؟

تا مستی رندان خرابات بدیدم

دیدم به حقیقت که جزین کار مجاز است

خواهی که درون حرم عشق خرامی؟

در میکده بنشین که ره کعبه دراز است

هان! تا ننهی پای درین راه ببازی

زیرا که درین راه بسی شیب و فراز است

از میکده‌ها ناله‌ی دلسوز برآمد

در زمزمه‌ی عشق ندانم که چه ساز است؟

در زلف بتان تا چه فریب است؟که پیوست

محمود پریشان سر زلف ایاز است

زان شعله که از روی بتان حسن تو افروخت

جان همه مشتاقان در سوز و گداز است

چون بر در میخانه مرا بار ندادند

رفتم به در صومعه، دیدم که فراز است

آواز ز میخانه برآمد که: عراقی

در باز تو خود را که در میکده باز است

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست 

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که دريا جد تو

در يک تباني ماهي بيچاره را در تور ماهي گير گم کرده

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که گل در عقد زنبور است ولي از يک طرف 

سوداي بلبل يک طرف خال لب پروانه را هم دوست ميدارد

نيا باران زمين جاي قشنگي نيست

من از جنس زمينم خوب ميدانم ، که اينجا جمعه بازار

است و ديدم عشق را در بسته هاي زرد کوچک نسيه ميدادند

در اينجا قدر نشناسند مردم

در اينجا شعر حافظ را به فال کوليان اندازه ميگيرند

زمـيــن ســرد اســت و بــي احـسـاس ،

طـــراوت دور،

چــرا بـــيـــهــوده مــي آيـــي ؟

گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم

شبنمی بودم ز دریا غرقه در دریا شدم

سایه‌ای بودم از اول بر زمین افتاده خوار

راست کان خورشید پیدا گشت ناپیدا شدم

زآمدن بس بی نشانم وز شدن بس بی خبر

گوئیا یکدم برآمد کامدم من یا شدم

می‌مپرس از من سخن زیرا که چون پروانه‌ای

در فروغ شمع روی دوست ناپروا شدم

در ره عشقش چو دانش باید و بی دانشی

لاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدم

چون همه تن دیده می‌بایست بود و کور گشت

این عجایب بین که چون بینا و نابینا شدم

خاک بر فرقم اگر یک ذره دارم آگهی

تا کجاست آنجا که من سرگشته‌دل آنجا شدم

چون دل عطار بیرون دیدم از هر دو جهان

من ز تاثیر دل او بی دل و شیدا شدم

غم دل با که بگویم که مرا یاری نیست

جز تو ای روح روان، هیچ مددکاری نیست

غم عشق تو به جان است و نگویم به کسی

که در این بادیه غمزده، غمخواری نیست

راز دل را نتوانم به کسی بگشایم

که در این دیر مغان رازنگهداری نیست

ساقی، از ساغر لبریز می دم بربند

که در این میکده می زده، هوشیاری نیست

درد من، عشق تو و بستر من، بستر مرگ

جز توام هیچ طبیبی و پرستاری نیست

لطف کن، لطف و گذر کن به سر بالینم

که به بیماری من جان تو، بیماری نیست

قلم سرخ کشم بر ورق دفتر خویش

هان که در عشق من و حسن تو، گفتاری نیست