پر کن پیاله را کین جام آتشین 

دیری است ره به حال خرابم نمی برد! 

این جامها که در پی هم می شود تهی 

دریای آتش است که ریزم به کام خویش  

گرداب می رباید و آبم نمی برد! 

من با سمند سرکش و جادویی شراب 

تا بیکران عالم پندار رفته ام  

تا دشت پر ستاره اندیشه های گرم 

تا مرز ناشناخته مرگ و زندگی  

تا کوچه باغ خاطره های گریز پا 

تا شهر یادها 

دیگر شراب هم  

جز تا کنار بستر خوابم نمی برد! 

هان ای عقاب عشق 

از اوج قله های مه آلود دوردست! 

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من 

آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد!  

آن بی ستاره ام که عقابم نمی برد!  

در را ه زندگی  

با این همه تلاش و تمنا و تشنگی  

با این که ناله می کنم از دل که : 

آب......... آب..........!  

دیگر فریب هم به سرابم نمی برد  

پر کن پیاله را ! 

(فریدون [!])

من از ایینه کوچک خانه

به آن چهره ی غمگین مینگرم ...

هنوز رد اشکهایم روی صورتم جاریست ....

تقدیرم همان بود که تو نوشتی

تو  را باور کردم

همان گونه که بودی

همان گونه که گفتی

                 همیشه فردای مرا می خواندی ...!

اما دیگر نیستی

تا فال     فردای مرا بگویی

درد دارم اما چیزی نمی گویم

 شاید فردا زندگیم معنای دیگری گیرد ....!

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت  

جانم بسوختی و بدل دوست دارمت 

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک  

باور مکن که دست زدامن بدارمت

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی    

دست دعا برآرم و در گردن آرمت

صد جوی آب بسته ام ازدیده در کنار  

بربوی تخم مهر که در دل بکارمت

خونم بریخت و از غم عشقم خلاص داد

منت پذیر غمزه خنجر گذارمت

می گریم و مرادم از این سیل اشکبار

تخم محبت است که در دل بکارمت


(نجیب زاده)