شبگرد

چنین کز عشق صحرا گشت گیتی کنون پایی بیابانگرد دارم

ز همراهان دلی پر درد دارم
تنی داغ و نگاهی سرد دارم

نکردم غیر غم دنیا نصیبی
شکایتها از این نامرد دارم

دلم کز عشق سرخ و لاله گون است
خدا را از چه رویی زرد دارم؟!

چه سازم با دلی عاصی که فریاد
از آنچه بر سرم آورد، دارم

به سینه آتش صد رنج خفته است
زبانی خامش از هر درد دارم

نه همراهی ز بخت و چرخ دیدم
نه یاری همره و همدرد دارم

چو روزم بی نصیب از نور مهر است
به تنهایی دلی شبگرد دارم

تنم رنجور از زخم رفیقان؛
دلی پرخون و غم پرورد دارم

چنین کز عشق صحرا گشت گیتی
کنون پایی بیابانگرد دارم

سنگین سنگینم

از خاطرات مرده‌ای که گاه یا بی‌گاه

با جامه‌هایی شوخ می‌آیند

در می‌زنند و می‌گریزند از نگاه من.

..

دنبال او تا پارک می‌آیم

پشت ردیف ساکت شمشادها را خوب می‌گردم؛

پاییز پوشانده‌ست

روی تمام نیمکت‌ها را.

..

از پله‌های پارک بالا می‌روم

                                    سنگین

پاییز چشم انداز را

بر آخرین پله

یک‌بار دیگر قاب می‌گیرم.

..

سنگین سنگینم

وقتی که بر می‌گردم از تدفین رؤیاها؛

بر پله درگاه

در می‌گشاید خاطراتم باز

همچنان باران

همچنان آرامش چشمان معصومت

همچنان احساس «یک جور عجیبی دوستت دارم»

..

من پر از فریاد خاموشم

رعد و برقی در گلویم خواب می‌بیند

آستینم بندری از ابرهای نابسامان است.

..

لااقل پیغامی از دریا

لااقل احساسی از جنگل

لااقل گاهی برایم بوسه‌ای بنویس.

..

با چه تعبیری مرا مأنوس خواهی شد

با چه تفسیری ترا همسایه باید بود

واژگانم را چه احساسی بیاموزم؟

..

ماه، اهلی کرده مردم را

شهر، از هر چارسو امن است

خواب در پلک من احساس غریبی می‌کند امشب