می خواند و می نوشت :

« ....  من خواب نیستم !

خاموش اگر نشستم، مرداب نیستم

روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم؛

روشن شود که آتشم و آب نیستم! »

« ....  من خواب نیستم !

خاموش اگر نشستم، مرداب نیستم

روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم؛

روشن شود که آتشم و آب نیستم! »

(نجیب زاده)

                         خدامونو صدا کنیم

                                          که آسمون بباره

                                                           فراوونی بیاره 

ازش بخوایم برامون، سنگ تموم بذاره

                  راه های بسته وا شه

                                   هیچ کی غریب نباشه

                                             صورت و شکل هیچ کس، مردم فریب نباشه

شفا بده مریض رو

                      خط بزنه ستیز رو

                                    رو هیچ دیوار و بومی، نخونه جغد شومی

دعا کنیم رها شن، اونا که توی بندن

                  از بس نباشه نا اهل، زندونارو ببندن

                                     خودش میدونه داره، هرکسی آرزویی

                                                     این باشه آرزومون، نریزه آبرویی

سیاه و سفید یه رنگ بشه

                    زشتی هامون قشنگ بشه

                                       کویرها آباد بشن

                                                      اسیر ها آزاد بشن ....

عمر گران‌ مايه را چگونه گذاريد ؟

هرچه به عالم بود اگر به‌ کف آريد

هيچ نداريد اگر که عشق نداريد

واي شما دل به عشق اگر نسپاريد

گر به ثريا رسيد هيچ نيرزيد

عشق بورزيد

دوست بداريد

(فریدون [!])

کاش میشد بنویسم بزنم بر در باغ

که من از این همه دیوار بدم می آید

دوست دارم به ملاقات سپیدار روم

ولی از مرد تبر دار بدم می آید

ای صبا بگذر و از من به تبر دار بگو

که از این کار تو بسیار بدم می آید...

(محمد سلمانی)