چــقــدر مــتــفــاوتـــنــد آدمــهــا . . .

عــشــق بــرایی یــکــی دلــگــرمــی . . .

و بــرای دیــگــری ســرگــرمــی . .

مــی دانم! کــــار داری!
ســَرَت شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلوغ است!
مــی دانم!
اما اینکـــه موقع خـ ــواب...
روی تخـــتت... چند ثانیه...
فقط لحــظه ای بــه ذهــتنت خـــطور کند...
کـــه یکـــ جــایی...کــــسی... روی تخـــتش...
موقع خــوابـــش...
برای "تـــو" اشـــــــــــــــک مــــی ریزد
همین هـم بــرای مـــــــــــــــــــن کــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــافیست !!!!!

دلــخــور ڪـﮧ میشَـوَم

بُــغــض میڪُنَـم

مے آیَـم پُــشــت صَفــحـﮧ ے مــآنـیتــورَم

ڪآمنــت میـنــویسَــم وَ صــورَتَــڪ میــگُذآرَم

صـورَتَڪے ڪـﮧ میـخَنـدَد D:

وَ پُــشــتَـش قــآیــم میـشَـوَم

وَ فڪر میڪُنے ڪـﮧ میــخَـنـدَم

وَ بــخـَـندے

اشڪهــآیَم مے آیـَـند وَ مـَטּ

مُدآم بــآ صورَتـَک مَــجــآزے مـیخــَندَم

تــو ڪـﮧ میــخــَندے

بــآوَرَم مــیشـَوَد

شــآد میشَوَم

اشـڪهــآیَـم روے گــونــﮧ ام مــیخـُشڪَــند

ای فــلـــڪ…!!!!
گــَــر مــن نــمــیــزآבی ،اجـــاقــت ڪــور بــوב؟؟
مــَـن ڪـﮧ خـوב راضـی بـﮧ ایـن خـلـقـت نَـبـوבم ،زور بـود؟؟
مـَـن ڪـﮧ بـآشـَم یـآ نـَـبـآشـَم ڪـآر בُنـیـآ ، لَـنـگ نـیـسـت… …
مـَـن بـمـیـرَم بـآ بـمـآنـَـم کـــه کســـی ،
בلـتـنـگ نـیـسـت…

وقـتـے حـس میڪنم
جایــے در ایــטּ ڪره ے خاڪے
تــو نفـس میڪشـے و مـטּ
از هــماטּ نفـس هایتـــ نفـس میڪشم آرام مــی شوم
تـو بــاش هـوایـتـــ ! بـویـت!
بـراے زنده مانـدنـم ڪافـــے ست

_̅_̅(̲̲̲̲̲̅̅̅̅̅̅(̅_̅_̲̅_̅​_ ̲̅̅_̅()ڪے
ســــیگار می کـــشم کــه مــنت نامــــــرد نـــــکشم!

سیـــگار مــی کـــشم کــه از نارفــــــــیق نـــــکشــم!

ســـیگار مـــیکشم کــه بــتونم غــم و غــصه هــامــو

1تنــــــــــــــــــــــه رو دوشــــــــــــــــم بـــــکشـــــــــــم!

تـــــــــــو از پــشـــــــــــت خنـــــــــــجر نـــــــــــــــــــزن!

نــــــــمیخواد به فــــــــکر ســـــلامتــیه مــا بـــاشی...

تحقیقات نشون داده اونایی که موقع ریــدن فکر میکنن موقع فکر کردن مــیرینن -_-

شـمــا یـادتــون نـمــیــــــاد…
فقط زمـان مـــــا میشد
با پوست پرتقال و لوله ی خودکار اسلحه ی گرم ساخت!

شـمــا یـادتــون نـمــیــــــاد…
بچه که بودیم سرمونـو می گرفتیم جلـوی پـنــکــــه، می گـفـتـیـم: آ آ آ آ آ آ آ آ آ آ

رفتــه اي

و مــن هــر روز،

بــه مــوريــانــه هــايــي فکــر مــي کنــم

کــه آهستــه و آرام

گــوشه هــاي خيــال ام را مــي جــونــد!

به گــذشـتــه که بــرمــیـگـــردم....

از حـــــــال مــیــروم....!.!.!