مماس با خط ویژه ی احساست

محتاط می رانم

با تماشای ویترین پر زرق و برق وابستگی ها

بی تفاوتی بی چاره ی تو را درک می کنم

می خواهم در انتهای چشمانت گم شو م

جایی که ایستگاهی نباشد

هیچ غریبه ای

من باشم و خلوت خیالت

...

یک چراغ سبز مانده تا پل جسارت

آنگاه وجودم شعله می کشد

شیشه شرم می شکند

ویران می شوم در برخورد نفسهایت

دستانم کروکی اندامت را دقیق لمس می کند

این است همان اولین تصادف

و نمی ترسم از آن سیلی

محکم تر بزن

جریمه بوسه ی غیر مجاز را !!!

دیگر دل نخواهم بست

دوست نخواهم داشت

دیگر احساس را از هیچکس تمنا نخواهم کرد

گرچه محتاج احساسم ، گرچه محتاج تسکینم

سهم من ازعشق آنکس که امید محبت داشتم سراسر اشک و

دلتنگیست

دیگر چه انتظار عشق ورزیدن از آنکس که ژرف نگاهم را نمی فهمد

تنهایم گذاشت آنگه که نیازمند احساس بودم

دستانم را نفشرد آنگاه که تن سردم محتاج گرما بود

به انزوا می روم

به آن ژرفترین ژرفا

آنجا با خاطراتش زنده خواهم بود، غیابش را حس نخواهم کرد

لااقل آنجا آرزوهایم را در آغوش دیگری نمی بینم...

آن گاه     

که دلتنگی می رسد از راه

نمی دانم :  از کیست  تقصیر 

از آن که  می نامندش تقدیر

یا پذیرا شدن  اندیشه

به  ناچار های بود و    هست

آنزمان  که می شکند فریاد 

دل ست که  می رسد به داد

می آید با قلم هفت رنگ در دست

سرخ ، زرد ، کبود

سایه نبود و  سبز  بود

 به زندگی رنگ می زند

  می دمد در نای عشق

    تا نمیرد شادی

  شاد آهنگ می زند

نقش تو می بیند  در  حریر ابر  خیال 

می پرد  و مرا می برد

 تا   پرواز  هزار  سپید گشوده بال 

   به دادم می رسد  هر از گاه

  که نخواند  کسی  اندوهم از نگاه

آن زمان که  بر ساز  لحظه ها 

زخمه ی پریشانی  می زند   دستم

 زمزمه می کند دل  : اندوه چرا !

   هنوز او   هست  و من هستم

نگاهم را بخوان...

می دانم!

به دلم افتاده...

من را ، از هر طرف

که بخوانی ام!

نامم بن بستیس، بر دیواری بلند

من ، سالهاست

دل بسته ام به طنابی،

که هروز لباس عشق، نم چشمانش

خیس میکند!

و بر حیات خانه ی ، حیاط زندگی اش پهن

می کند!

به فال نیک گیرم...

برایـم،

به دروغ

پایت را میکشی

وسط ، تمام بازی های کودکانه...

معـرکه میگیری

و چه کودکـانه، هربار

بیشتـ