استخوان هایمان را چوب و چماق میشکنند …
ولی قلبمان را کلمات !

می نویسم به تو ای همپای دیرین به تو ای رویای شیرین
تویی که با وارد شدن به قلبم احساسم را دگرگون کردی
تویی که تمام زندگی ام را با یاد تو می گذرانم
تویی که فکر نبودنت روزهایم را به شب و شب هایم را به روز می رساند
تویی که با رفتنت مرا دیوانه کردی و یار همیشگی من بعد از تو خاطراتت بود و بس
آخر چه بگویم دگر، اشک هایم مرهم این دل زخم خورده اند و امید به روزهای در پیش ، تنها دلخوشی ام .
محمدرضا مردانی – پاییز92

هرشب شانه میزنم موهایم را
صبح که بیدار میشوم موهایم پریشان است
من هر شب خواب سرِانگشتان تو را می بینم ¡

گفتند برو مصلحت این است
گفتم یک لحظه به کوتاهی لبخندی گفتن یک خداحافظ
گفتند نه برو مصلحت این است
من رفتم بی خداحافظ بی آنکه دلیل رفتنم را بگویم باترس رفتم ترس از قضاوت هایت بعد رفتنم میدانم بعد من تنهایی نخواهی ماند و بدان با اینکه رفتم ولی همیشه بی تو تنهایم
راست میگفتند شاید مصلحت من در غمهایم و برباد رفتن آرزوهایم باشد مصلحت تو با دیگری.......

شب هایم درد دارند.

وقتے ندانم چراغ اتاق ات را.

کدام لعنتے خاموش مے کند...!

حرف هايم درد دارند يا درد هايم حرف ؟

میدانید...

هر کسی در زندگی رسالتی دارد

و من حس می کنم

رسالتم هرگز نوشتن نبوده است!

در این روز ها که واژگانم را دزدیده اند و دهانم را بسته اند

قلم بر دست میگیرم

کاغذ هایم را می چینم رو به رویم

ساعت ها به انها خیره میشوم

بی انکه حتی واژه ای به ذهنم بیاید

کاغذ هایم را مچاله می کنم

و توی سطل زباله می اندازم !

کاغذ هایم من سپیدند !

لباس هایم که تنگ می شد می بخشیدم
دل تنگم را حالا ، چه کسی می خواهد ؟!
می خــــواهــــی….؟!