دل به دریا میزنم در قیل و قال زندگی
خسته از پژمردنم پشت خیال زندگی

در اتاق فکر من، آیینه تابوتم شده
در نبردم، در کما، با احتمال زندگی

کفشهایم رو به فردا پشت در کز کرده اند
بنده ی دیروزم و حل سوال زندگی

مثل یک گنجشک زخمی در هوای بیکسی
بی رمق نوک میزنم بر سیب کال زندگی

در همین بازی گل یا پوچ دل وا مانده ام
کیش و ماتم میکند رندان فال زندگی

عابری هم در گذر از کوچه ی ما هر زمان
باخودش حرفی زند از ابتذال زندگی

مـن هنـوز عاشقــم..

آنقـدر که می‌توانم.. هر شب٫ بدون آنکه خوابم بگیرد..

از اول تا آخـر بی ‌وفایی‌هایت را بشمارم..

و دست آخـرهمه را فراموش کنـم..

آنقـدر که می‌توانم اسمـت را.. روی تمام آبهـای دنیـا بنویسـم..

و بازهم، جا کـم بیاورم..

آنقـدر که می‌توانم شب‌ها.. طوری به یادت گریـه کنم که..

خـدا جایم را با آسمـان عوض کند..

و مـن هنوز عاشقـم ..

آنقـدر که می‌توانم چشـم‌هایم را ببنـدم ..

و خیـال کنـم:

هنـوز دوستـم داری..

چشمها – پنجره‌های تو – تأمل دارند
فصل پاییز هــم آن منظره‌‌‌ها گل دارند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک مطمئنم
همــه در گردش چشــم تــو تعادل دارند!

تا غمت خار گلــو هست، گلــوبند چرا؟
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند؟!

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند؟

برگ با ریزش بـی‌وقفه به من می‌گوید:
در زمین خوردن عشاق تسلسل دارند

هر که در عشق سر از قله برآرد هنر است
همـــه تا دامنــــه‌ ی کــــوه تحمــــــل دارند